Krekels

Afgelopen augustus gebeurde het, en ik ben er nog steeds niet helemaal van bekomen. Ik liep met mijn gezin – vrouw Ineke en kinderen Hanna en Tijm – over een braakliggend veldje richting strand. Rondom hoog gras en geurende veldbloemen.

Toen zei mijn dochter: “Mooi hè, die krekels.”
“Wat?”, vroeg ik.
“Die krekels, dat geluid, mooi hè?”
Ik hoorde niets. “Wat hoor je dan?”
“Dat getsjirp van die krekeltjes, hoor je dat niet?”

Ik hoorde niets, helemaal niets. De oprechte stomme verbazing van mijn dochter vervulde me met schaamte. Heel gek; ik schaamde me ervoor dat ik de krekels niet hoorde.

“Ik hoor dat soort hoge frequenties niet meer, schat”, zei ik geforceerd luchtig.

Het zal ook wel kloppen. Ten eerste wordt iedereen in mijn familie later doof, ten tweede heb ik al zolang ik leef gedoe met mijn oren. Als kind had ik hevige middenoorontstekingen. Ik vergeet nooit de sessies bij kno-specialist Van der Meer. Hij plantte soms plompverloren een naald in mijn trommelvlies om het ontstekingsvocht naar buiten te laten lopen. Dan gilde ik de hele Mathenesserlaan bij elkaar. Het was een van de pijnlijkste dingen die ik ooit meemaakte. En het geluid van een naald midden in je trommelvlies is alsof er een kruisraket in je gehoorgang wordt afgevuurd. Ik heb niks tegen conventionele langeafstandswapens, maar niet in mijn lichaamsopeningen alstublieft, fijn dank u wel.

Ach, het is één lang afscheid, dat hele leven

Ik hield aan deze traumatische sessies over dat ik mij steevast heel somber begon te voelen als ik de Mathenesserlaan naderde. En dat was vaak, want ik had er ook elke week pianoles op de Rotterdamse muziekschool. Later onderging ik bij een andere kno-arts – Cohen – een zogeheten tympanoplastiek. Een tijdelijke trommelvliestransplantatie; vóór je eigen trommelvlies wordt een ander geplaatst, om je eigen vlies de kans te geven te genezen. Prachtig concept. In mijn trommelvlies zat inmiddels door alle middenoorontstekingen en doorprikacties een enorm gat dat niet dicht wilde. De operatie lukte en mijn trommelvlies groeide dicht. En het is aan Cohen te danken dat ik rechts überhaupt nog iets hoor.

Wat de krekels betreft: grote meevaller bleek later dat ik Italiaanse krekels –regio Florence/Vinci – nog wél kan horen. Die komen gewoon nog door. Dus heb ik de laatste tijd zoiets van: als die arrogante, zelfingenomen Hollandse kutkrekels dan zo nodig buiten mijn gehoorbereik willen blijven, dan doen ze dat toch lekker. Ik ga gewoon naar Toscane, beetje chianti, beetje truffels; flikker maar op stelletje verwaande stiekeme gereformeerde Zeeuwse geleedpotigen. Helemaal klaar met dat tuig.

Ach, het is één lang afscheid, dat hele leven. Vanaf je prilste pril neem je alleen maar afscheid. Ik heb al afscheid genomen van mijn slanke figuur, van de helft van m’n gezichtsvermogen, de helft van mijn reuk- en smaakzintuig, mijn jeugd, mijn decorum, mijn exen, mijn principes en ga zo maar door. Een paar krekeltjes uit de fokking bible-belt kennen d’r ook nog wel bai.

Zo neem ik dan weemoedig afscheid van de Hollandse krekel en dank ik dr. Cohen voor zijn briljante tympanoplastiek, dankzij welke ik in elk geval de Italiaanse krekel nog wel kan waarnemen.