Land van de ongewenste mogelijkheden
Charles Groenhuijsen is oud-VS-correspondent voor de NOS, spreker, dagvoorzitter en schrijver van het boek Amerika na Donald Trump (Atlas Contact).
Een goede vriend van ons werkt als arts in het kinderziekenhuis van Washington DC. We stonden vaak samen langs de kant van het sportveld naar de sportieve prestaties van onze dochters te kijken. Niet zelden was de Amerikaanse gezondheidszorg onderwerp van gesprek. Hij vertelde me dat zijn ziekenhuis, waar de meeste patiënten nauwelijks verzekerd zijn, zonder liefdadigheid snel failliet zou gaan. Een andere belangrijke bron van inkomsten waren buitenlandse patiënten. Het fijnste waren volgens hem de telefoontjes vanaf het vliegveld van Washington, waar net een angstige ouder met een ziek kind bijvoorbeeld vanuit een van de Golfstaten of Azië was aangekomen: “I am here at the airport with my sick child. Please, can I come to your hospital for help?” Hoera! Dat is het soort patiënt dat een American Express Platinum Card heeft. Die patiënten betalen, anders dan de vele arme kinderen uit South-East Washington, de volle mep. Is het niet een beetje raar dat een kinderziekenhuis in het rijkste land van de wereld op die manier moet overleven?
Ik moest er aan denken toen ik een tijdje later zelf in grote nood voor onze oudste zoon Bas de hulp van een lokaal ziekenhuis moest inroepen. Hij had tijdens een skirace een zware val gemaakt en het leek erop dat hij een gescheurde lever had. Shit, in al die jaren van skiraces van onze beide zoons was het de eerste keer dat mijn vrouw en ik daar niet bij waren. Bas kwam terecht op een eerstehulppost op het platteland van Pennsylvania. Daar wil je niet dood gevonden worden. Maar menigeen wordt er wél dood gevonden, omdat de zorg er belabberd is. De paniek was groot. Wat te doen? Een andere vriend van ons werkte toevallig in hetzelfde kinderziekenhuis in Washington en had grote bekendheid verworven vanwege zijn succesvolle behandeling van kinderen met steek- en schotwonden. Daar zijn er nogal wat van in Washington. We schakelden onze beide bevriende artsen in die bliksemsnel handelden en in no time een helikopter regelden die Bas vervoerde naar een geavanceerd traumacentrum bij Philadelphia.
‘Of we even $ 35.000,- wilden afrekenen’
Bas belandde er op de intensive care. Uiteindelijk bleek het mee te vallen. Geen gescheurde lever, maar een gescheurde nier. Hij had geen ernstige bloedingen in zijn buik. Na een tweeënhalve dag mocht hij naar huis. Of we even $ 35.000,- wilden afrekenen. Ja, ik had zo’n glanzende AmEx-creditcard maar zo’n bedrag was toch aan de hoge kant.
Mijn Nederlandse verzekering vertelde me aan de telefoon vooral niks te betalen maar een casenummer te vragen. Dat was het startpunt van een onderhandeling die waarschijnlijk op pakweg de helft van het bedrag zou uitkomen. Ze vragen maar wat. Wie weet is er een gek die het gewoon betaalt. Special price for you!
Ik moet er vaak aan denken als Donald Trump weer eens fanatiek scheldt op de ‘socialized medicine’ van Obamacare. Amerika heeft de beste én de slechtste gezondheidszorg van de wereld. Vele miljoenen vaders, moeders en kinderen zijn onverzekerd. De vraag aan welke kant van de streep je als patiënt terechtkomt, hangt af van je AmEx-kaart en ‘friends in the right places’.
Ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld. Maar ook érg ongemakkelijk. Amerika is het land van de onbegrensde én ongewenste mogelijkheden.
Op deze plek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden ze (para)medici een spiegel voor. Eerdere afleveringen vindt u hier.