Mijn passie – Softbal
Brenda Beers is uit op wraak. “In 2016 werden we vierde op het Wereldkampioenschap en in 2017 waren we Europees kampioen. Daarna ging het minder goed, maar we komen terug.”
Tekst: Wout de Bruijne | Beeld: De Beeldredaktie/Diederik van der Laan
De twintigjarige vierdejaars student fysiotherapie aan de Hogeschool van Amsterdam heeft het over het Nationale Nederlands Softbalteam waarin zij speelt. “We hebben ons helaas niet gekwalificeerd voor de Olympische Spelen, maar komende zomer gaan we in Italië het EK weer winnen.”
Dat dit toch niet zó vanzelfsprekend is, blijkt wel uit het feit dat de Oranjeselectie minimaal zevenmaal per week traint.
“We doen krachttrainingen, wedstrijdtrainingen en mentale trainingen om je teamgenoten en jezelf beter te leren kennen.”
‘We winnen het EK weer’
Wat Brenda al goed over zichzelf weet, zijn haar sterke punten in het softbal. “Ik speel graag als outfielder, ik kan hard rennen en goed vangen. Dat ik linkshandig ben, heeft ook zo zijn voordelen bij slagbeurten. Je bent dichter bij het honk en het is ook handig bij het neerleggen van een stootslag of als je wilt slappen: slaan terwijl je alvast begint te rennen.”
Volgens de studente zijn de voor de hand liggende raakvlakken van haar sport en haar opleiding niet alleen van lichamelijke aard. “Je bent in beide gevallen voortdurend bezig met verbeteren en vooruitkijken. Als fysio wil je de situatie voor je cliënten niet alleen op de korte, maar ook op de lange termijn verbeteren, terwijl je bij softbal tijdens de wedstrijd steeds nadenkt over de volgende ‘plays’ die gemaakt kunnen worden. Wat gooit de pitcher op dit moment, wat gaat de tegenstander straks doen?”
O ja, nog even voor de leek: softbal is dus geen ‘dameshonkbal’. “Zeker niet”, zegt Brenda strijdlustig, “onze bal is wel iets groter, maar bepaald niet zachter.”