Nieuw speelveld

Ha Frank,
Nóg een stapje verder! We hebben het niet meer over ’n huisartsenpraktijk. Eerder een coöperatieve vereniging van inhoudelijk specialisten en generalisten (waaronder ook huisartsen) die ‘wijk/omgeving/regio’ gericht werken. Laagdrempelig, gericht op gezond maken en houden. Met breed palet aan diagnostische tools (substitutie 2e lijn) en wérkelijk geïntegreerd werkend ook op deze wijze worden gefinancierd. Wil ik graag aan werken dat dat er komt. Lijkt me geweldig.

O ja, graag. Helemaal met je eens.

Ik weet het niet, Frank. Huisarts-specialist klinkt me een beetje als inefficiënt gebruik van de primaire deskundigheid van huisartsen: Triage en risico-beoordeling. Er is natuurlijk een bepaald body aan door huisartsen goed diagnostiseerbare en behandelbare pathologie. Maar naarmate pathologie minder prevalent is in de eerste lijn moet een huisarts-specialist ten opzichte van een medisch specialist onevenredig meer effort gaan steken in zijn “specialisme”. Ik denk dat daarmee relatief méér van de primaire HA-deskundigheid verloren gaat dan er aan specialistische deskundigheid in de wijk gewonnen wordt.

Ik denk dat Rossen in de basis gelijk heeft met zijn pleidooi voor schaalvergroting en taakdifferentiatie in de eerste lijn. Dat is: ik denk dat de noodzakelijke sterke vergroting van het aantal huisartsen door terug te keren naar kleinschaligheid en het vak zo weer aantrekkelijk te maken, teveel tegen de maatschappelijke stroom inzwemmen is. Maar wat we dan aan pathologie in die “taakgedifferentieerde” eerste lijn van Rossen onderbrengen, moet m.i. worden beperkt tot hetgeen past in het min of meer traditionele huisarts-domein. Om te voorkomen dat huisartsen worden overvraagd op kennis waarvoor ze in de basis niet zijn opgeleid, en om te voorkomen dat de rol van brede risico-beoordelaar (en, zo je wil, de rol van “zorg-vertrouwenspersoon”) in de wijk te dun bezet raakt.

Wat m.i. wèl een heel belangrijke toevoeging aan het team in de wijk actieve zorgprofessionals zou zijn: Medisch specialisten. Haal die mensen voor een deel van hun tijd naar de brede wijkklinieken van Rossen (en van Rooij, zie de reactie hierboven) en je kunt er véél gespecialiseerd (maar nog steeds laagcomplex) werk aan kwijt. Ze kunnen dan bovendien een rol spelen in de vakinhoudelijke supervisie op bepaalde categorieën POH’s. Dat lijkt me nu ook vaak een stressfactor voor huisartsen.

Als huisarts-waarnemer werk ik 2 dagen / week als generalist en 2 tot 3 dagen als gespecialiseerd (huis)arts en steriliseer ik mannen. Deze combinatie bevalt me prima, ‘werkt ook’ en ik voel me er prettiger bij dan toen ik praktijkhouder was. Het kan dus!

Juist Jurriën, het kan dus. En het zou me niets verbazen als veel jonge en aankomende huisartsen voor die variant kiezen. Het vak verandert, daar past ook een verschuiving in werkopvatting bij.

Goh.. in Schotland werkte in in een groepspraktijk met 6 huisartsen en 15000+ met ieder naast een generalistisch stuk inclusief het jeugdzorg/consultatiebureau deel, ook een specialistisch deel; zowel in de huisartsenpraktijk als in het naast gelegen ziekenhuis. De één met extra aandacht voor de longziekten, ander de ggz zaken etc.
Geen onderlinge concurrentie maar samenwerking en daar kwam geen zorgverzekeraar aan te pas.

door snel typewerk wat weggelaten…

Mooi voorbeeld Glenn. Ik denk overigens niet dat de aan- of afwezigheid van de zorgverzekeraar er in dit verband iets toe doet. Het staat of valt met de bereidheid om samen te werken en de grenzen van je eigen kennis te erkennen.

Het laatste klopt Frank: mijn sterilisatiepraktijk heb ik opgezet zonder hulp / ondersteuning van de zorgverzekeraar. Het gaat om ‘het eigen geloof erin’ en het enthousiasme ervoor.

Wel degelijk alles met financiering te maken Frank. Gewoon loondienst en differentiatiemogelijkheden die door de NHS werden geboden. Hier is dat lastig met nep-zelfstandigheid en patatzaaktarieven van de NZa. Ook Jurrien weet dat de tarieven voor zijn behandelingen zo naar beneden geschroefd kunnen worden. Meerwerk voor minder..

Ja, ik weet inderdaad dat de tarieven naar beneden kunnen worden bijgesteld maar dat weerhoudt mij er niet van deze stappen te zetten. Heeft te maken met ‘vertrouwen in, geloof in eigen kunnen en enthousiast zijn voor…..’

Is het per se meerwerk of is het toch vooral een andere invulling van je werk? En leg eens uit alsjeblieft hoe het zit met dat naar beneden bijstellen van die tarieven? Dat de tarieven lager zullen zijn dan in het ziekenhuis lijkt mij in ieder geval logisch, een ziekenhuis is ook een duurdere setting.

Anderen dan ikzelf bepalen het tarief ‘vasectomie’. Wanneer die anderen vinden dat ik de ingreep ‘voor minder’ moet uitvoeren, dan heb ik me daar als behandelaar aan te houden. Want anders pleeg ik een economisch delict. Ik ben dan wel zelfstandig ondernemer maar anderen trekken aan de (financiële) teugels waardoor ik me dus in een afhankelijke positie bevind.

Iedereen verkeert in een afhankelijke positie. Ondernemers kunnen failliet gaan, werknemers kunnen worden ontslagen. En freelance journalisten kunnen te horen krijgen: “Het gaat slecht met het blad, we verlagen de woordprijs”. Je hebt gelijk dat je je daardoor niet laat tegenhouden.

Beste Jurrien, Dat is wel erg klassiek denken, ‘economisch delict.’ Ik denk dat jullie dit als collectief zouden kunnen oppakken. De kunst is om met goed doordachte voorstellen te komen richting overheid, NZA en verzekeraars. Je kunt er donder op zeggen dat verzekeraars voortdurend zullen afdingen. Dus laat dat niet gebeuren maar bepaal als collectief zelf een die minimaal kosten dekkend is en voor langere tijd houdt. Een vasectomie is door decennia heen wel steeds goedkoper geworden omdat het ooit ‘in den beginne’ van de verrichting in een klinische opname, al snel dagopname werd, toek snel even poliklinisch en straks in de eerste lijn…dit geldt voor alle behandelingen…

@Handlogten:
” Met de zgn. kleine bagatel wordt geregeld dat afspraken tussen ten hoogste acht
ondernemingen niet onder het kartelverbod vallen indien hun gezamenlijke omzet niet
hoger is dan EUR 1,1 miljoen.
Huisartsen kunnen hiermee niet uit de voeten. De grens wordt al met ongeveer drie
praktijken overschreden. Bovendien is de geoorloofde krachtenbundeling zo klein,
dat het geen gewicht in de schaal legt tegenover de zorgverzekeraar. De verzekeraar
trouwens, zal de zeer kleine groep huisartsen niet als onderhandelingspartner accepteren.”

Beste Frank, een freelance journalist zit in een andere positie dan een praktijkhouder met personeel. Lonen omlaag van mensen die 20+ jaar al voor je werken? Mag niet eens.

Beste Henk (Handlogten): overleg als huisarts (solo) met de zorgverzekeraar was (is?) bepaald geen sinecure. Mails, telefoontjes werden niet beantwoord, op herhalingen werd niet gereageerd. Binnen mijn beroepsgroep bestaat daar frustratie over en ik heb mij ook lange tijd niet serieus genomen gevoeld. Derhalve in 1e instantie ‘alles’ zonder zorgverzekeraar geregeld die nu – na lang aanhouden – mij toch een contract heeft gegeven (voor vasectomie)dat prima is. Ben er niet door ontmoedigd geraakt, maar weet dat dat collega’s wel is overkomen.

@Glenn: Dat verschil begrijp ik heel goed. Het begrip “afhankelijke positie” heeft voor iemand in jouw situatie een andere betekenis dan voor mij.