Onvergetelijke collega: professor Weijers

Welke collega maakte een onvergetelijke indruk op u? Zorgprofessionals vertellen. Voor gepensioneerd kinderarts Johan Drewes was dat professor Weijers.

In je leven heb je soms bijzondere ontmoetingen of kom je mensen tegen die voor jou erg belangrijk zijn. Voor mij was professor Weijers zo iemand. Hij was hoogleraar kindergeneeskunde in Utrecht, hoofd van het Wilhelmina Kinderziekenhuis, het WKZ. Tijdens de studie geneeskunde waren er eigenlijk maar heel weinig specifieke colleges kindergeneeskunde. Pas in het vierde jaar, één semester en maar één college per week (1).

Zijn colleges en demonstraties waren een openbaring, zo kon je dus ook dokter zijn: aardig, geduldig, aandacht voor kind én ouders, en eerlijk (2), kortom empathisch!  En hij leerde ons dat de kennis en ervaring van verpleegkundigen van grote waarde is en dat je hun mening of oordeel nooit moet veronachtzamen.

Een verhaal: als jonge assistent in opleiding kreeg hij een flink zieke kleuter op zijn spreekuur. Na uitgebreid uitvragen bij de moeder hoe het zover was gekomen en wat er allemaal gebeurd was, én nog een uitgebreid lichamelijk onderzoek inclusief een röntgenfoto van de longen, kwam hij tot de conclusie dat het kind een flinke longontsteking had en moest worden opgenomen.

‘Zijn voorbeeld was bepalend voor mijn latere beroepskeuze’

Lekker ingepakt in een dekentje en in moeders armen liep hij met hen naar de afdeling. Onderweg kwam hij de hoofdzuster tegen die het dekentje even opensloeg, naar het kind keek en zei: ‘een flinke longontsteking, hè dokter’.

Zijn voorbeeld was bepalend voor mijn latere beroepskeuze. Of had misschien mijn eigen voorgeschiedenis ermee te maken dat ik zo onder de indruk was: sterk ondervoed jochie in het laatste oorlogsjaar dat met extra voeding vanuit het WKZ dat jaar overleefde?

1. Veel te weinig om ook maar enig begrip van het vak te krijgen en zeker ook te weinig om toekomstige huisartsen de noodzakelijke kennis van de kindergeneeskunde bij te brengen. Maar dat zeg ik nu, als gepensioneerd kinderarts.
   
2. Tja, eerlijk. Tijdens de colleges interne geneeskunde in de jaren zestig was ons studenten voorgehouden dat de waarheid aan het ziekbed voor (bijna) iedereen ondraaglijk was. Tja…   
   

Lees alle bijdragen over onvergetelijke collega’s