Op hoog niveau

Ze maakten op relatief latere leeftijd voor het eerst kennis met hun tak van sport en blonken er al snel in uit: mountainbiker/arts Lotte Koopmans, bewegingswetenschapper/handbiker Mitch Valize en gravelbiker/orthopedisch chirurg Hanneke Weel. “Fietsen is een uitlaatklep die vooral energie gééft.”

Bewegingswetenschapper Mitch Valize (28) werd geboren met een afwijking aan zijn linkerbeen. In 2015 onderging hij links een gedeeltelijke amputatie. Valize is, met twee keer goud in 2021 in Tokio, regerend paralympisch kampioen, zesvoudig wereld- en vijfvoudig Europees kampioen handbiken.

“Na de amputatie adviseerden therapeuten me te gaan handbiken om conditioneel fit te blijven. Ik had tot dan toe altijd met een prothese valide sporten beoefend, zoals voetbal. Die handbike voelde als een stap terug. Maar door de snelheidsbeleving die je ervaart als je zo laag bij de grond zit, werd ik al gauw enthousiast. En ging steeds sneller. Op een handbike zit alleen een rem in het voorwiel en ja, in het begin ben ik een paar keer gecrasht, met een gebroken onderarm als gevolg. Maar de dag erna zat ik alweer op de fiets.

“Handbiken is een heel technische en vrij jonge sport. Er is bijvoorbeeld nog geen onderzoek gedaan naar de beste zitpositie en optimale heup- en kniehoeken. Door mijn achtergrond als bewegingswetenschapper kan ik mijn ervaringen als gebruiker vertalen naar de theorie en sparren met sportengineers. Misschien word ik na mijn sportcarrière coach. Maar die maatschappelijke carrière komt later wel. Ik geniet nu eerst van al die plekken waar ik anders nooit zou komen. En focus me op de Spelen in Parijs en het prolongeren van mijn titels.”

Tijdens de covidpandemie ontdekt orthopedisch chirurg Hanneke Weel (38) het gravelfietsen. Een passie is geboren. In oktober 2023 staat ze al als Europees kampioen in de leeftijdscategorie 35-39 op het podium, en wordt ze vierde tijdens het WK Gravel in Italië.

“Gravelfietsen heeft van alle fietsdisciplines wel wat. Een single track met hoogteverschillen vraagt veel techniek, net als rijden over bospaden. En op brede grindwegen kun je weer lekker doorstampen. Die variatie maakt het zo leuk. Ik werk bijna fulltime en probeer daarnaast zo’n twaalf uur per week te trainen. Dat is soms passen en meten, maar gelukkig heb ik welwillende collega’s die af en toe een dienst overnemen.

En met wat creativiteit kom je ook ver. Zo pak ik, als ik mijn ouders bezoek, vaak de fiets. Dat is 150 km, dan blijf ik een nachtje slapen en fiets ik de volgende dag weer terug. Of ik zit tijdens een online vergadering op de hometrainer. Fietsen is voor mij een uitlaatklep die vooral energie geeft. Toen ik in mijn jeugd schaatste, was het al mijn favoriete bijtraining. Op vakanties gaat dan ook altijd een fiets mee. Naast een gravelfiets heb ik nog drie racefietsen en een mountainbike. Ja, het staat aardig vol in ons schuurtje!”

Op haar 18e krijgt Lotte Koopmans (30, arts en promovendus fysiologie) een mountainbike cadeau. Ze heeft talent, blijkt al snel. Ze is lid van het Ridley KMC MTB Racing Team en TeamNL, en verblijft zo’n twintig weken per jaar in het buitenland voor wedstrijden en trainingskampen.

“Ik voel me, naast mountainbiker, vooral ook arts. Om mijn praktische vaardigheden op peil te houden, én omdat ik het leuk vind, draai ik af en toe avond- en weekenddiensten op de spoedeisende hulp in Boxmeer. Daarnaast ben ik als promovendus verbonden aan het Radboudumc. Dankzij superfijne begeleiding kan ik mijn driedaagse werkweek uitsmeren over zeven dagen. Mijn laptop klap ik ’s avonds en in het weekend dan ook geregeld open.

Sporten op dit niveau betekent helaas dat ik vrienden of familie geregeld moet teleurstellen omdat ik óf in het buitenland zit, óf moet trainen of werken. En specialiseren moet ook nog even wachten. Maar voorlopig heb ik nog genoeg ambities op sportgebied. Zo zijn er enkele punten waarop ik mezelf als mountainbiker nog verder kan verbeteren. Denk aan sturen op hoge snelheid of afdalen over stenen en rotsen.

Ik hoop me te kwalificeren voor de wereldkampioenschappen in augustus, in Andorra. Naar Parijs kan in theorie ook nog, maar die kans acht ik klein. Het geeft wel een goed gevoel dat ik met mijn punten in ieder geval al een bijdrage aan de twee beschikbare tickets voor de Spelen heb geleverd.”