Schmitz en Snijders: uitdagingen

Heerlijke winterkou toegewenst, Heleen!

Lekker thuis mijmeren bij de warmte van de haard. Jouw uitdaging ligt natuurlijk in de toekomst, zoals we maar al te goed weten. Die van mij ligt daar vanzelfsprekend ook. Wat moet ik dan over een jaar of vijf als het eind van mijn chirurgische carrière onherroepelijk op de voordeur klopt?

Bovendien wordt deze zorg niet in de laatste plaats gedeeld door mijn echtvriendin. Immers, mijn ziel en zaligheid ligt wel voor een (te?) groot deel in het ziekenhuis. En dan mijmer ik over mijn eerste liefde; destijds geïnspireerd door de tv-serie All creatures great and small, waarin James Herriot als jonge dierenarts in een open Austin Healy het leven op het platteland van het Engelse Yorkshire ervaarde.

Het plan om huisarts te worden op het platteland is mislukt, omdat tijdens mijn eerste baan als anios in het oosten van het land mijn favoriete chirurgische rolmodel bij hoog en laag volhield dat ik ‘hét type chirurg’ was. En hij heeft gelijk gekregen: werkplezier heeft eigenlijk altijd de boventoon gevoerd.

Maar hoe mooi zou het zijn als ik zou eindigen met mijn eerste liefde? Natuurlijk zijn er nog wel een paar beren op de weg (hoe kom ik in vredesnaam met mijn cv in de opleiding tot huisarts?), maar ik zou wel een start kunnen maken door eerst die open Austin Healy te kopen.

Het spijt me Roderick,

Maar mijn eigen uitdagingen namen me blijkbaar zodanig in beslag dat ik compleet vergat me in die van jou te verplaatsen. En terwijl ik dat dan serieus probeer, merk ik dat mijn empathisch vermogen me in de steek laat. Het voelt ook gewoon niet eerlijk. Jij hebt er al een stralende carrière als chirurg op zitten, terwijl ik met mijn 39 jaar amper begonnen ben. ‘Tsja,’ hoor ik je vaderlijk adviseren, ‘je moet ook niet tegen de stroom in willen zwemmen. Daar word je alleen maar moe van.’

Dat moet ik toegeven, Roderick, moe ben ik inderdaad. Het zijn zwakkere momenten waarop ik me met jou en anderen vergelijk. Soms geef ik mezelf dan de schuld en baal ik van mijn hardnekkige behoefte me over onrechtvaardigheden te willen uitspreken. Een behoefte die mijn kansen op deze verstikkende arbeidsmarkt significant verkleint, omdat culturen nu eenmaal stevig vasthouden aan dat wat bekend en normaal is.

Maar er zijn ook heldere momenten, waarop ik eerlijk tegen mezelf durf te zijn. Dan weet ik dat dit nu precies is wie ik ben, steeds ben geweest en ook altijd zal willen zijn. En ik heb gemerkt: een mens wordt doodongelukkig als die zichzelf niet kan zijn.

Dus het wordt tijd om dat te accepteren. Tijd om te kiezen voor een pad waar de wind mee- in plaats van tegenwaait. Daar waar ik de persoon en dokter kan zijn van wie ikzelf en iedereen om mij heen blij wordt. Daarin verschillen jij en ik niet zo veel van elkaar. Dus Roderick, ik trek graag met je op! Op naar een onbekende, maar spannende toekomst vol verandering en uitdaging. Hou je me op de hoogte? Dan doe ik dat ook bij jou!

Roderick Schmitz is chirurg en opleider, Heleen Snijders werkt als jonge klare chirurg, vooralsnog zonder vaste aanstelling. Hier bespreken ze relevante zorgthema’s, tegenstellingen én taboes.