Schmitz versus Snijders – Oktober 2022
Hij is chirurg en opleider, zij is net klaar met haar opleiding tot chirurg. In een duocolumn bespreken Roderick Schmitz en Heleen Snijders relevante zorgthema’s, tegenstellingen én taboes.
Maar natuurlijk, Heleen,
Wij als artsen moeten aan de bak om het werkplezier van verpleegkundigen en andere collega’s in het ziekenhuis te verbeteren door hen te zien staan, te horen en te waarderen. Dat heeft te maken met empathie; een alom erkende essentiële competentie in het professionele leven van een dokter. Dus dat zou geen probleem moeten zijn. Bovendien zit er in het investeren in het team iets wederkerigs, want wie waardeert, krijgt ook waardering. En ook ik zou liegen als ik zeg dat ik daar niet gevoelig voor ben. En als kers op de taart is het bewezen dat een elkaar waarderende cultuur leidt tot minder uitval en meer kwaliteit. De cirkel is dan rond en er zijn alleen maar winnaars: meer werkplezier en meer kwaliteit.
Maar toch, dat kan het niet alleen zijn. Ook wij kennen afdelingen in ons ziekenhuis die met dezelfde artsen, dezelfde ziekenhuisbrede visie op cultuur en veelal min of meer dezelfde jaarplannen in het geheel niet dezelfde aantrekkingskracht hebben op verpleegkundigen. Daar waar de ene afdeling kampt met onvervulbare vacatures, heeft een annexafdeling een wachtlijst van gegadigden. Er moet dus nog een andere knop zijn waar je aan kan draaien.
Zeker, Roderick,
Volgens mij is deze knop best makkelijk te vinden, je moet alleen bereid zijn er aan te wíllen draaien. Als ik één ding heb geleerd na anderhalf jaar intensief Nurses Know Better-onderzoek op meerdere verpleegafdelingen, is het dat verpleegkundigen een schatkist aan ideeën hebben die de zorg zinniger, veiliger en leuker maken. Ze bedenken duizend-en-een dingen die helaas in veel situaties nog onvoldoende worden gezien en gehoord.
Zie het als het maken van een overheerlijke ham-kaastosti. Het zijn nu juist verpleegkundigen die exact weten wat het geheime recept is en op welke manier je het meeste plezier hebt tijdens de bereiding. Het enige, maar dan ook het enige wat hun leidinggevenden hoeven te doen, is zorgen dat er kaas, ham en een tostiapparaat in de keuken van de verpleegafdeling wordt klaargezet voor gebruik. Ze hoeven vooral geen tijd te verdoen met oeverloze vergaderingen, jaarplannen en heidagen waarin het management gaat bedenken hoe zij die tosti anders, beter of goedkoper kunnen serveren. Daar komen die verpleegkundigen heus wel mee. Dat zijn immers vaklui, intrinsiek gemotiveerde professionals, die zelf het beste weten hoe ze hun werk – dat overigens een stuk lastiger is dan het maken van een ham-kaastosti – het beste kunnen uitvoeren. Verpleegafdelingen die dit begrijpen, hebben geen personeelstekort maar een wachtlijst aan trappelende gegadigden. Goed nieuws dus! Ik weet zeker dat deze knop op elke verpleegafdeling te
vinden is, zowel binnen als buiten het ziekenhuis. Je hoeft alleen maar de juiste kant op te draaien!
