Schmitz versus Snijders: overbruggen van verschillen

Wauw Heleen,

Wat een bijeenkomst op de chirurgendagen, die werd georganiseerd door de Vereniging Assistenten Geneeskundigen Heelkunde (VAGH) en de generatie-overstijgende denktank Future Surgeon, die zich richt op het begrijpen en overbruggen van intergenerationele verschillen binnen de chirurgie. De middenzaal was veel te klein om de animo voor deze panel- en zaaldiscussie te huisvesten. Dat geeft aan hoezeer deze problematiek leeft. Het onderwerp ligt mij na aan het hart, omdat het essentieel is voor de continuïteit van de heelkundige zorg en daarmee de kwaliteit van morgen.

Daar waar in achterafzaaltjes eindeloos wordt gewauweld over het (marginaal) verbeteren van de zorg op basis van verbeteracties – gedestilleerd uit de brij van de verplichte en met bloed, zweet en tranen verkregen prestatie-indica­toren – gaat het hier om voldoende gemotiveerde handen aan de operatietafel van morgen. En er is zeker een probleem, wat in de recente Nivel-peiling Loopbaanwensen van basisartsen pijnlijk werd bevestigd: in de afgelopen tien jaar is de opleiding heelkunde vanaf plaats één uit de top vijf gekukeld. De gedaalde belangstelling geldt overigens niet alleen voor de heelkunde, maar ook, zij het in mindere mate, voor andere ziekenhuisberoepen.

Met elkaar in gesprek gaan met als doel het oplappen van het werkplezier lijkt de o zo logische weg en maakt de heelkunde toekomst­bestendig. In ieder geval hebben Future Surgeon en de VAGH tijdens de chirurgendagen hun momentum gepakt en de aanwezige babyboomers en generation X-ers enigszins gedesoriënteerd maar zeker ook geïnspireerd achtergelaten.

Tsja Roderick,

Ik geloof dat mensen meer op elkaar lijken dan dat ze van elkaar verschillen. Wel groeien we sinds het begin der mensheid op in verschillende tijden met andere mogelijkheden, behoeftes en uitdagingen. Zo heb jij als eenverdienende baby­boomer niet hoeven jongleren met de ballen van het combineren van werk en privé. En heb jij altijd geleerd dat je beloond zou worden voor hard werken.

Ik ben als millennial opgegroeid ten tijde van de digitale revolutie. Iedere dag kwam er iets nieuws op de markt waarmee mijn leven weer een beetje makkelijker werd. Ik ben dan ook getraind om niet te veel waarde te hechten aan vaststaande feiten en heb simpelweg minder kaas gegeten van dat langetermijndenken. Zo klaar als een klontje, zou je zeggen. Maar waarom hebben we dan zo’n moeite om over die generatieschutting te kijken? We willen er wel over klagen, maar niet met elkaar over praten. Je weet wel, zo’n gesprek waarbij we dan ook naar de ander moeten luisteren.

Tijdens die overvolle bijeenkomst op de chirurgen­dagen werd er wel gepraat en zélfs geluisterd. Er waren meningen en emoties. Er werd urgentie gevoeld, en ongemak. Ongemak van de één om niet gehoord te worden, en van de ander om te moeten veranderen. Want verandering blijft spannend, kan zelfs bedreigend voelen. Het betekent verlies van autonomie, zekerheid en comfort. En dat gevoel, dat doet er toe. Daar mogen we niet te licht over denken, maar moeten we bij stilstaan. En we moeten vooral niet klakkeloos de dingen weggooien die in het verleden goed werkten.

Maar tegelijkertijd moeten we beseffen dat we niet ontkomen aan verandering. Niet omdat het oude niet goed was, maar omdat de wereld om ons heen verandert. En wanneer we erachter komen dat we meer op elkaar lijken dan dat we van elkaar verschillen, kunnen we die veranderen­de toekomst prima met elkaar aan.