Slikker
Dat sommige gedetineerden bereid zijn álles te slikken, zag huisarts Meindert van der Molen toen hij rond 1967 de psychiater van een TBR-kliniek verving.
Tekst: Meindert van der Molen | Beeld: Marcel Leuning
Kloezen was een onverbeterlijke recidivist. Door het voortdurend terugvallen in kleine vergrijpen als fietsendiefstal, vechtpartijen en het lichten van andermans visfuiken, belandde hij uiteindelijk in de TBR (tegenwoordig TBS, red.) in Utrecht.
Daar werd hij een van mijn patiënten. Hij was 45 jaar, oersterk, niet dom, maar zonder enige scholing. Praten kon hij als de beste en wat hij in elk geval wilde, was zo snel mogelijk weer op vrije voeten komen, want hij was en bleef een buitenjongen, die slecht met gezag kon omgaan.
Het was niet zijn eerste keer TBR en Kloezen wist hoe je kon ontsnappen: via een opname in het ziekenhuis in Vught, door Justitie aangewezen voor dit soort delinquenten. Om dat voor elkaar te krijgen, besloot hij te gaan slikken. Hij slikte bij voorkeur metaal. Alles wat hij vond of via gevangenen of bezoek kreeg toegespeeld, verdween door zijn keelgat: stukken van bestek, een zakmes, spijkers, ijzerdraad en bedspiralen. Vaak leverde het hem een bezoek aan de dokter op en werden er röntgenfoto’s gemaakt. Wonder boven wonder kwamen veel voorwerpen er langs de natuurlijke weg weer uit, maar soms werd toch een acute buik geconstateerd en kwam de chirurg in Vught in actie. Niet zelden stond de patiënt daags na zo’n operatie alweer naast zijn bed te loeren op ontsnappingsmogelijkheden.
Kloezen was in vijf jaar veertien maal geopereerd en vier keer wist hij kort na een operatie te ontsnappen. Maar steeds werd hij snel weer gepakt.
De chirurg had gegrapt een ritssluiting in de maagwand aan te brengen
Toen ik hem voor het eerst in zijn cel bezocht, was hij net terug uit het ziekenhuis. Deze keer hadden ze een vork uit zijn maag gehaald. Hij had de tanden zo verbogen, dat de vork wel móest blijven steken. De chirurg had gegrapt een ritssluiting in de maagwand aan te brengen, om zo de duur van een volgende operatie te bekorten. Slikkers waren er meer, maar van de door Kloezen ingeslikte voorwerpen kon een verzameling worden aangelegd.
Ik werd bij mijn bezoek vergezeld door liefst drie bewakers, want onze vriend had net, uit frustratie, met blote handen getracht zijn metalen bed te verbuigen, wat hem ook nog deels was gelukt.
Maar nu zat hij heel rustig op zijn bed en kon ik een kort gesprek met hem voeren. Het werd mij duidelijk dat hij zijn ‘beleid’ nooit zou opgeven en, laten we eerlijk zijn, veel andere mogelijkheden had hij niet. Scholing was altijd op niets uitgelopen, men was bang voor hem en durfde het niet meer aan hem met gereedschap om te laten gaan. Deze trieste psychopaat konden wij geen ander leven bieden en geen inrichting wilde hem overnemen. Hij behoorde tot het ‘Corps van Slikkers’, dat ons en zichzelf schaakmat zette.
