Verliefd op Afrika

Annekim GeerdesAnnekim Geerdes veroverde in Boer zoekt Vrouw Internationaal 2017 het hart van boer Marc, de tilapiakweker uit Zambia. Onlangs strandde hun relatie. Maar de liefde voor Afrika en haar werk als wildlife dierenarts zijn voor altijd.

Tekst: Martijn Reinink: Beeld: Privébeeld

De krullen van Annekim Geerdes (30) verschijnen op het scherm. Ze heeft wel even tijd om te skypen. “Ik heb een boekhouddag vandaag.” Het is onderdeel van haar werk als projectmanager van het GRI-Wildlife Veterinary Project in Zambia. Al kan er zomaar een lodge-eigenaar bellen, die een zebra met een schotwond of een weesolifantje heeft gezien in het Kafue National Park. “Ik weet ’s ochtends als ik opsta nooit hoe mijn dag eruit gaat zien.”

Ongeveer een jaar geleden zit Annekim ook met de koptelefoon op achter haar laptop. Dan voor de speeddate met tilapiakweker Marc uit Zambia, by far de populairste boer uit Boer zoekt Vrouw Internationaal 2017. Ruim 800 vrouwen schrijven hem een brief. Tien van hen mogen op speeddate, onder wie Annekim. Ze kan er niet bij zijn. Dat laat haar werk niet toe. Maar aan 5 minuten skypen heeft ze genoeg. Marc nodigt haar uit voor de dagdate en daarna voor de logeerweek. In die week springt de vonk over. Vier miljoen kijkers zien hoe Marc de liefde verklaart aan the girl next door, tijdens – hoe romantisch! – het mango’s plukken.

Hoewel de vonken van het beeldscherm afspatten, zijn de boer en zijn vrouw inmiddels niet meer samen. “Begin juli zijn we uit elkaar gegaan”, vertelt Annekim. “Het is niet geworden waar Marc en ik op hadden gehoopt. Alle aspecten voor een geslaagde relatie waren aanwezig, maar één cruciaal ingrediënt ontbrak: verliefdheid.” Toch kijkt de wildlife dierenarts terug op een prachtig avontuur.

Vriendschapsverzoeken

Tijdens en na de uitzendingen van Boer zoekt Vrouw krijgt Annekim veel berichten en vriendschapsverzoeken. Vooral van studenten diergeneeskunde. “Ze willen van alles weten over mijn werk. Of ze vragen of ik een stageplek voor ze kan regelen. Dat zit er helaas niet in. Maar ik vertel wel hoe ik het destijds zelf heb aangepakt. En ook dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is.”

‘Geld is geen drijfveer, dan had ik in Nederland moeten blijven’

Het is namelijk niet eenvoudig om je als dierenarts in Afrika te vestigen. En dat is nog zacht uitgedrukt. Annekim is al bijna 1,5 jaar bezig om zich te registeren als dierenarts in Zambia. “Ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Er is een groot tekort aan dierenartsen, maar de overheid staat niet te springen om buitenlanders aan te nemen.” Dus werkt ze officieel als vrijwilliger, onder supervisie van een overheidsdierenarts. Ze moet hem altijd bellen voordat ze een dier behandelt. “Dan leg ik uit wat ik ga doen. Maar wat ik ook zeg: het is altijd oké.” Ze moet rondkomen van een vergoeding van 200 euro per maand. “Geld is geen drijfveer. Dan had ik in Nederland moeten blijven. Maar ik ben verliefd op Afrika en op mijn werk.”

Naar mijn zin

Die liefde ontstaat in 2010. Dan gaat ze, na haar bachelor, voor een half jaar naar Zuid-Afrika om mee te lopen met een wildlife dierenarts. “Ik had het er zo naar mijn zin dat ik wilde blijven.” Van de Universiteit Utrecht mag ze de klinische rondes en haar onderzoek in Afrika doen. Voor de examens vliegt ze terug naar Nederland. Maar als ze haar studie eenmaal heeft afgerond, is het geen vraag waar ze aan het werk gaat.

Na zes jaar Zuid-Afrika verhuist Annekim in 2016 naar Zambia voor het project van GRI, dat zich richt op bedreigde diersoorten en dieren die door mensen zijn verwond. “Het Kafue National Park is zes miljoen hectare groot. Stropers kunnen er ongestoord hun gang gaan. Ze jagen op olifanten voor de slagtanden, maar ook op andere dieren. Er wordt veel ‘bushmeat’, illegaal wild vlees, verhandeld.”

Verwondingen behandelt Annekim in de natuur. “Mijn auto is mijn kliniek.” En dat doet ze met beperkte middelen. Röntgen- en echoapparatuur heeft ze bijvoorbeeld niet. “Het is gissen. Veel experimenteren, trial-and-error.” Daarnaast vangt ze beschermde dieren op. “Weesolifanten komen in shock en ondervoed binnen. Daar zijn we dag en nacht mee bezig. Dat ze weer melk gaan drinken, gaan eten en er weer bovenop komen, dát is mijn drijfveer.”

Annekim droomt ervan om ooit dieren op te vangen in haar eigen opvangcentrum met veterinaire kliniek. In Afrika uiteraard. De kans dat ze ooit terugkeert naar Nederland is bijzonder klein. “Afrika is mijn thuis. Als dierenarts kan ik hier in mijn ogen veel meer het verschil maken.”

Delen