Vijfkwartszorg
In haar redactioneel/blog van de zomereditie van Arts en Auto breekt hoofdredacteur Marjan Enzlin een lans voor de eerstelijn.
Als ‘eerste lijner’ kan ik natuurlijk alleen maar blij zijn met deze woorden en hoop ik dat de toekomstige rode loper lekker loopt….’ Als huisarts overzie ik natuurlijk maar een heel klein deel van de gezondheidszorg maar over dat deel heb ik wel een mening. Vragen heb ik er ook over: Waarom is de artsenzorg in Nederland verdeeld zoals ‘ie is verdeeld? In een 1e en een 2e lijn? Waarom verwijst de 1e lijn naar 2 en die dan soms weer terug? Waarom wordt in de 2e lijn door dokters wel naar elkaar verwezen en is dat in lijn 1 niet gebruikelijk?! Waarom lijkt geld de belangrijkste drijfveer te zijn om veranderingen door te voeren en is kwaliteit daarin niet leidend?
Naar mijn bescheiden mening kan de hele gezondheidszorg in Nederland stukken beter georganiseerd worden. Betere kwaliteit voor minder geld? Kan dat? Ja, ik ben ervan overtuigd dat het kan. Het vraagt alleen het allermoeilijkste van mensen; gedragsverandering. Een beetje grof gezegd, mag de hele boel op de schop. Knabbelen aan heilige huisjes, ontschotting, samenwerking in plaats van concurrentie (voor de minister een lastige) en vertrouwen hebben in elkaar op zoek naar kwalitatief verantwoorde substitutie tegen lagere kosten. Steeds meer SAMENWERKING dus. En daar, in die samenwerking juist, zitten voor ons huisartsen schier onbeperkte mogelijkheden.
In de zorggroepen zitten zo’n 100 huisartsen samen. Huisartsen met allemaal hun eigen achtergronden, interesses en bekwaamheden. Een onuitputtelijke bron van kennis, expertise, enthousiasme. Op allerlei terrein. Kennis, expertise en enthousiasme waar we veel te weinig mee doen. Daar kan veel meer mee, als we het maar anders willen organiseren. Durven! Doen!
In mijn zorggroep zitten kaderhuisartsen ‘COPD’, ‘diabetes mellitus, ‘CVRM’, allen dokters met gigantisch veel kennis over deze onderwerpen en hiervoor zelfs speciaal opgeleid. Hoe kan het zijn dat wanneer ik advies nodig heb over een COPD-patiënt ik deze naar de longarts verwijs, hoge kosten genererend en niet naar mijn collega kaderhuisarts ‘COPD’ om de hoek in mijn eigen 1e lijn? Waarom hebben we dat allang niet zo georganiseerd? Hoe kan dat? De expertise / kennis hebben we, voor de patiënt veel gemakkelijker en tegen veel lagere kosten. Win-win-win en toch doen we dit niet. Gedragsverandering?!
Het ontstaan van zorggroepen is mede ingegeven door druk van overheid en zorgverzekeraar en financiële motieven, prikkels hebben hierin een belangrijke rol gespeeld. Niet iedereen is even blij met deze organisatiestructuur, maar nu ze er zijn, kunnen we er ook ons voordeel mee doen. De zorggroep zou ook voor niet-chronische (huisartsen)zorg gebruikt kunnen worden. Huisartsen zouden via de zorggroep horizontaal naar elkaar kunnen gaan verwijzen. Voorbeelden te over vallen te verzinnen: huisartsen-echografie, plaatsing van spiraaltjes, injecteren van gewrichten, wondbehandeling, sportgeneeskunde, oogheelkunde etc. Zelf steriliseer ik mannen in mijn eigen praktijk (www.devasman.nl) en dit onderwerp zou zich ook uitstekend lenen voor dit samenwerkingsmodel.
Mijn beroepsgroep stelt zich soms te bescheiden op. Dat is helemaal niet nodig, we moeten juist opkomen voor ons (mooie) vak en komen daarmee vanzelf ook op voor onze patiënt(en). Er zal in de zorg gereorganiseerd moeten worden met als insteek ‘kwaliteit’ en secundair daaraan ‘financiën’. Ik hoop voldoende duidelijk gemaakt te hebben dat die ‘veldse’ ideeën wel degelijk bestaan en dat we dat als huisartsen ook zelf zouden kunnen organiseren. De term die ik ervoor bedacht heb: vijfkwartszorg!
Jurriën Wind, huisarts
