Wankel op de benen

Ondanks haar grondige voorbereiding op het coschap heelkunde, ving psychiater Eveline van Dienst bot. Hoewel…

Tekst: Eveline van Dienst  Illustratie: Marcel Leuning

Het is het eerste jaar van mijn coschappen. Ik zit middenin het coschap heelkunde en tref daar een goede vriendin van mij. Twee weken lang delen we daarna lief en leed met elkaar op het ‘operatiekamercomplex’. We willen zoveel mogelijk zien maar vooral doén.
Afhankelijk van het operatieprogramma en of er A(N)IOS bij de operaties
gepland staan, kunnen we samen meekijken (meedoen) of moeten we splitsen. 

Op een dag schrijven we ons in voor een vrij ‘standaard’ operatieprogramma waardoor de kans op meedoen vrij groot is. We maken van tevoren een eerlijke taakverdeling en bereiden de operaties goed voor. Op de ochtend zelf blijkt het programma te zijn gewijzigd. Wij balen; de door ons gedane voorbereiding is voor die dag voor niks, noppes, nada geweest en we hebben het huidige programma niet voorbereid. Maar we hebben verder weinig te klagen, want we kunnen alsnog samen staan én het is een programma met ‘onderdelen’ die we nog niet eerder hebben gezien; zo staat er onder andere een amputatie van een onderbeen gepland.

‘Het is nou niet: Ach kijk, wat leuk: het heeft haar’

Wanneer de chirurg tijdens de operatie aan het werk is met een beetje snijden en een beetje branden, staan wij wiebelend op ónze benen over zijn schouders mee te kijken. Na nog meer snijden, afbinden en branden, roept hij ineens mijn vriendin naast zich en vraagt haar vervolgens of ze haar armen even vooruit wil steken. Zo gevraagd, zo gedaan en voor ze het weet heeft ze een onderbeen in haar armen. Het is een bizar gezicht. Het is nog net niet alsof ze een pasgeboren baby vasthoudt, maar het doet me er wel aan denken.

Terwijl ik het geheel aanschouw, en nog voor ik er zelf ‘erg’ in heb, krijg ík het onderbeen overhandigd. Ik weet niet wat me overkomt en weet mij eerlijk gezegd ook geen raad met het ledemaat. Het is nou niet dat je zegt van: ‘Goh, wat een wolk van een onderbeen’, of ‘Ach, kijk, wat leuk: het heeft haar’. Om het vervolgens aan de volgende door te geven. Maar gelukkig komt daar de
pathologiezak waar ik het onderbeen snel in kan doen. De zak wordt vervolgens met een grote strik gesloten. Stickers worden geplakt en daarmee is het pakket gereed gemaakt voor
verzending.