Ondanks haar grondige voorbereiding op het coschap heelkunde, ving psychiater Eveline van Dienst bot. Hoewel…
Tekst: Eveline van Dienst Illustratie: Marcel Leuning
Het is het eerste jaar van mijn coschappen. Ik zit middenin het coschap heelkunde en tref daar een goede vriendin van mij. Twee weken lang delen we daarna lief en leed met elkaar op het ‘operatiekamercomplex’. We willen zoveel mogelijk zien maar vooral doén. Afhankelijk van het operatieprogramma en of er A(N)IOS bij de operaties gepland staan, kunnen we samen meekijken (meedoen) of moeten we splitsen.
Op een dag schrijven we ons in voor een vrij ‘standaard’ operatieprogramma waardoor de kans op meedoen vrij groot is. We maken van tevoren een eerlijke taakverdeling en bereiden de operaties goed voor. Op de ochtend zelf blijkt het programma te zijn gewijzigd. Wij balen; de door ons gedane voorbereiding is voor die dag voor niks, noppes, nada geweest en we hebben het huidige programma niet voorbereid. Maar we hebben verder weinig te klagen, want we kunnen alsnog samen staan én het is een programma met ‘onderdelen’ die we nog niet eerder hebben gezien; zo staat er onder andere een amputatie van een onderbeen gepland.
‘Het is nou niet: Ach kijk, wat leuk: het heeft haar’
Wanneer de chirurg tijdens de operatie aan het werk is met een beetje snijden en een beetje branden, staan wij wiebelend op ónze benen over zijn schouders mee te kijken. Na nog meer snijden, afbinden en branden, roept hij ineens mijn vriendin naast zich en vraagt haar vervolgens of ze haar armen even vooruit wil steken. Zo gevraagd, zo gedaan en voor ze het weet heeft ze een onderbeen in haar armen. Het is een bizar gezicht. Het is nog net niet alsof ze een pasgeboren baby vasthoudt, maar het doet me er wel aan denken.
Terwijl ik het geheel aanschouw, en nog voor ik er zelf ‘erg’ in heb, krijg ík het onderbeen overhandigd. Ik weet niet wat me overkomt en weet mij eerlijk gezegd ook geen raad met het ledemaat. Het is nou niet dat je zegt van: ‘Goh, wat een wolk van een onderbeen’, of ‘Ach, kijk, wat leuk: het heeft haar’. Om het vervolgens aan de volgende door te geven. Maar gelukkig komt daar de pathologiezak waar ik het onderbeen snel in kan doen. De zak wordt vervolgens met een grote strik gesloten. Stickers worden geplakt en daarmee is het pakket gereed gemaakt voor verzending.
Heeft u een onderwerp dat wij in Arts en Auto kunnen opnemen? Of wilt u bijvoorbeeld bij ons bloggen? Neem dan contact met ons op!
Artsenauto.nl maakt gebruik van cookies
Om u een optimale gebruikerservaring te bieden en berichten aan te laten sluiten op uw interesses, maken wij gebruik van cookies. Door op ‘Toestaan’ te klikken, geeft u toestemming om deze cookies te plaatsen. Bij cookie-instellingen kunt u uw voorkeur wijzigen.
Deze website gebruikt cookies om uw gebruikservaring bij het navigeren door onze pagina’s te optimaliseren. Een cookie is een klein tekstbestandje waarin gebruikersinstellingen en andere informatie worden opgeslagen. Cookies kunnen uw computer en de daarop aanwezige bestanden niet beschadigen
Bij cookies wordt onderscheid gemaakt tussen noodzakelijke en niet-noodzakelijke cookies. De noodzakelijke cookies zijn de cookies die essentieel zijn voor het goed functioneren van de website. De noodzakelijke cookies zijn altijd ingeschakeld.
De niet-noodzakelijke helpen ons te analyseren en te begrijpen hoe u onze website gebruikt. Deze cookies worden alleen met uw toestemming in uw browser bewaard. U heeft ook de optie om het gebruik van deze cookies uit te schakelen. In sommige gevallen kan dit effect hebben op uw gebruikerservaring.
Noodzakelijke cookies zijn essentieel voor het goed functioneren van de websites. Deze categorie bevat alleen cookies die de basale functionaliteit en veiligheidsfeatures van de website regelen. Deze cookies slaan geen persoonlijke informatie op. Dit betreft de volgende cookies:
Cookies die het mogelijk maken om berichten en adverenties te laten aansluiten op uw interesses. Door op artsenauto.nl op ‘Toestaan’ te klikken, gaat u akkoord met het gebruik van de volgende niet vereiste cookies:
Door op het schuifje hierboven te klikken kunt u het gebruik van deze cookies door artsenauto.nl in- of uitschakelen.
Wankel op de benen
Ondanks haar grondige voorbereiding op het coschap heelkunde, ving psychiater Eveline van Dienst bot. Hoewel…
Tekst: Eveline van Dienst Illustratie: Marcel Leuning
Het is het eerste jaar van mijn coschappen. Ik zit middenin het coschap heelkunde en tref daar een goede vriendin van mij. Twee weken lang delen we daarna lief en leed met elkaar op het ‘operatiekamercomplex’. We willen zoveel mogelijk zien maar vooral doén.
Afhankelijk van het operatieprogramma en of er A(N)IOS bij de operaties
gepland staan, kunnen we samen meekijken (meedoen) of moeten we splitsen.
Op een dag schrijven we ons in voor een vrij ‘standaard’ operatieprogramma waardoor de kans op meedoen vrij groot is. We maken van tevoren een eerlijke taakverdeling en bereiden de operaties goed voor. Op de ochtend zelf blijkt het programma te zijn gewijzigd. Wij balen; de door ons gedane voorbereiding is voor die dag voor niks, noppes, nada geweest en we hebben het huidige programma niet voorbereid. Maar we hebben verder weinig te klagen, want we kunnen alsnog samen staan én het is een programma met ‘onderdelen’ die we nog niet eerder hebben gezien; zo staat er onder andere een amputatie van een onderbeen gepland.
Wanneer de chirurg tijdens de operatie aan het werk is met een beetje snijden en een beetje branden, staan wij wiebelend op ónze benen over zijn schouders mee te kijken. Na nog meer snijden, afbinden en branden, roept hij ineens mijn vriendin naast zich en vraagt haar vervolgens of ze haar armen even vooruit wil steken. Zo gevraagd, zo gedaan en voor ze het weet heeft ze een onderbeen in haar armen. Het is een bizar gezicht. Het is nog net niet alsof ze een pasgeboren baby vasthoudt, maar het doet me er wel aan denken.
Terwijl ik het geheel aanschouw, en nog voor ik er zelf ‘erg’ in heb, krijg ík het onderbeen overhandigd. Ik weet niet wat me overkomt en weet mij eerlijk gezegd ook geen raad met het ledemaat. Het is nou niet dat je zegt van: ‘Goh, wat een wolk van een onderbeen’, of ‘Ach, kijk, wat leuk: het heeft haar’. Om het vervolgens aan de volgende door te geven. Maar gelukkig komt daar de
pathologiezak waar ik het onderbeen snel in kan doen. De zak wordt vervolgens met een grote strik gesloten. Stickers worden geplakt en daarmee is het pakket gereed gemaakt voor
verzending.
Delen:
Gerelateerde artikelen:
Onderwerpen