Luisterend oor

onvergetelijk / Een boer wiens vrouw na vier jaar nog steeds niet was teruggekomen

Oud-dierenarts Leen Jobse trof tijdens een waarneming in Wales een boer die in een aflevering van James Herriott had kunnen figureren. Zijn vrouw was na vier jaar nog steeds niet teruggekomen.

Na bijna dertig jaar ben ik gestopt met de gemengde praktijk en daarna heb ik nog een aantal jaren als waarnemer gewerkt; een tijd in eigen land en ook in Engeland en Wales. Ik kwam vaak in dezelfde gemengde praktijk in Pembroke, Wales.

Op een middag gaf de praktijkmanager een visite door: een vaars die bezig was te kalven en de boer had hulp nodig. Op de boerderij stond de (ook al wat oudere) boer me op te wachten met een kan warm water en andere benodigdheden. Het was voor mij een hele toer om met een vierwielaangedreven Landrover door een paar weilanden, heuvel op en heuvel af, na een kilometer bij de koe aan te komen. Thuis was het hoogste punt in de praktijk ongeveer een verkeersdrempel.

De boer had de vaars op zijn ronde gevonden, ze was bezig te kalven. Zo te zien lag ze al een hele tijd te proberen het kalf kwijt te raken. Een vluchtig onderzoek leerde me dat het kalf dood was. De vaars was er ook niet best aan toe, dus die eerst maar eens wat opgepept. De boer was een gezellige prater en terwijl ik met de vaars bezig was, wilde hij graag weten hoe een veearts zijn werk deed in Nederland en hoe ik – op mijn leeftijd! – hier in Wales terechtgekomen was.

Zijn vrouw was na vier jaar nog steeds niet teruggekomen

Inmiddels leek de vaars wat op te knappen. Na een paar touwtjes aan de voorpoten van het kalf gedaan te hebben, zetten we ons in de modder om te trekken. Weeën waren er bijna niet.

Ondertussen was de boer aan het vertellen dat hij nu alleen op de boerderij was. Vier jaar geleden had zijn vrouw een paar koffers ingepakt en hem gevraagd haar naar het station te brengen, ze ging een paar dagen naar haar moeder in Londen. Maar ze was nog steeds niet teruggekomen! Toch raar, niet? Ja, dat vond ik ook wel, en hij vertelde wat hij allemaal al had verzonnen om haar terug te laten komen, maar ze bleef nog even bij haar moeder…

We waren bijna vergeten wat we aan het doen waren daar achter die vaars, de geboorte vlotte niet goed, en bovendien waren de weeën nu wel erg lang uitgebleven. We keken eens naar elkaar en hadden dezelfde gedachte: ook de vaars had ondertussen de laatste adem uitgeblazen. Trekken aan een dood paard zeggen ze weleens, dat gold nu voor allebei, de vaars en zijn vrouw.

Ondanks de slechte afloop was het toch een bijzonder moment, zo zittend in de modder, even alleen met z’n tweeën, ver van de ‘boze wereld’. Ik heb hem het allerbeste gewenst voor de toekomst, we scheidden als vrienden en ik ben teruggekeerd naar de praktijk. Daar vertelde ik mijn wedervaren: ze kenden het verhaal al, want elke keer als de boer iemand ontmoette in zijn eenzaamheid, moest het opnieuw verteld worden. Mijn moeder zou gezegd hebben: ‘Net als James Herriot!’ Een luisterend oor kan soms meer betekenen dan een goede afloop.

Delen