Wat een waanzin

“wij” als verpleegkundige, hoeven ons geen zorgen te maken, want we kunnen altijd nog aan het werk binnen de verpleeghuis- en thuiszorg?

Maar dan zou niemand die ontslagen wordt zich nog zorgen te maken toch. Er zal altijd werk zijn binnen fabrieken of productiewerk etc.

Waarbij ik alle respect heb voor deze vakgebieden, maar het is toch een hele vreemde beredenering.

Als verpleegkundige in een ziekenhuis heb je gekozen voor een bepaald vak gebied en of specialisme.

Het werken binnen verpleeghuis- en thuiszorg,is hoe mooi misschien ook.

Niet de plaats waar ik gelukkig zou worden.

Dus vind IK het een totaal misplaatste redenatie.

Waarbij er eigenlijk heel “simpel” over het verpleegkundige vak en de verpleegkundige professie wordt gedacht.

EN meer nog de verpleegkundige als mens

Je reactie begrijp ik Martien. En excuses als mijn redenering als oneerbiedig bij je is overgekomen, want dat is natuurlijk volstrekt niet mijn bedoeling. Dat je voor de ene werkkring hebt gekozen (ziekenhuis) en niet een andere (verpleeghuis of thuiszorg) is logisch. Maar gelet op de ontwikkelingen in de zorg zal de vraag naar verpleegkundigen in het ziekenhuis eerder dalen dan stijgen, terwijl het in andere sectoren van de zorg juist andersom is. Voor die andere sectoren zijn jullie waardevol, is wat ik bedoel te zeggen.
Toch weet ik niet of ik het eens ben met je op Twitter geplaatste opmerking dat wat ik zeg feitelijk hetzelfde is als: de huisarts zou net zo goed als bedrijfsarts kunnen gaan werken of als zaalarts in het ziekenhuis. Corrigeer me alsjeblieft als ik het mis heb, maar ik vind de meerwaarde van jullie werk juist dat jullie in je werk gericht zijn op de mens achter de ziekte. Is dat in het ziekenhuis zo totaal anders dan elders in de zorg?

Allereerst dank voor je aanvullende reactie, daar kan ik alleen respect voor hebben.

“de huisarts zou net zo goed als bedrijfsarts kunnen gaan werken of als zaalarts in het ziekenhuis. ”

Natuurlijk kan dat niet, maar net zo goed weer wel.

Het heeft er puur mee te maken, op welke manier je erna wilt kijken.

Kennis en kunde van ziekenhuis verpleegkundigen zijn voldoende om in de verpleeghuis- en of thuiszorg te kunnen werken.

Maar hetzelfde geldt voor huisartsen/basisartsen die binnen de verslavingszorg en of bedrijfsgeneeskunde willen werken.

Maar gekeken naar de verschillen, dan wordt het ‘passend’ maken een stuk moeilijker.

Thuiszorg: je komt in een de van de meest intieme zorgsettingen terecht die er is, totaal niet te vergelijken met het ziekenhuis. Waar patiënten binnen ‘jouw’ domein komen, en zich dus aan moeten passen aan de/jouw geldende regels (zo denk ik gelukkig niet en misschien gecharcheerd weergegeven, maar heb voldoende ervaring in beide werelden).

Verpleeghuis: waar je binnen het ziekenhuis zoveel mogelijk gefocust bent op herstel, verbetering en of genezing. Is dit binnen het verpleeghuis veel minder aan de orde.

Het wordt niet voor niks “het laatste station” genoemd, hier is een hele andere manier van werken.

Een hele andere dynamiek, of misschien juist geen dynamiek, wanneer je het vergelijkt met settingen van het ziekenhuis, zoals chirurgie, acute opname etc.

Persoonlijk heb ik in veel disciplines ervaring op mogen doen, o.a. verpleeghuis, verstandelijke gehandicapten, thuiszorg, chirurgie, acute opname, spoedeisende hulp en intensive care en prehospitaal.

Hierdoor heb ik een vrij goed beeld van de mogelijke overeenkomsten, maar vooral meer de verschillen.

Juist de verschillen zijn belangrijk, want de patient/client verdiend de beste verpleegkundige/zorgverlener aan zijn of haar bed.

Een verpleegkundige/zorgverlener die van uit zijn of haar hart zorg draagt, zoals deze de zorg zou verlenen aan zijn/haar eigen moeder,vader,broer,zus etc.

Voor mij is dit de enige standaard van zorg

En dit kan alleen als de (plaats van) professie past bij de persoon, en zijn/haar sterke en zwakke punten, en wensen

Helder Martien. Als ik het in één zin plat sla is dat: de context waarin je werkt is essentieel. Daarin zul je beslist gelijk hebben. Maar nu doet zich wel het geval voor dat de context verandert als we kijken naar de lijnen van ontwikkeling die zich in de zorg aftekenen. De vraag naar ziekenhuiszorg daalt en de vraag naar “de juiste zorg op de juiste plek” (thuis, eerste lijn, verpleeghuis) stijgt. Het kan niet anders dan dat dit gevolgen heeft voor het vak van verpleegkundige. Betekent dit dan dat de opleiding anders moet worden ingericht om daarop voor te sorteren, omdat met die ontwikkeling de vraag naar “een ander soort verpleegkundigen” stijgt?

Er zijn geen verpleegkundigen die zich zorgen maken over werk, ook niet de verpleegkundigen die ontslagen worden. Ik maak me wel zorgen over de verpleegkundigen en patiënten die achterblijven. Natuurlijk zal er verschuiving van zorg plaatsvinden, dat is ook goed. Dat zal wellicht ook iets betekenen voor het aantal verpleegkundigen die in de ziekenhuizen werken. Alhoewel ik dat waag te betwijfelen want in de praktijk komt deze verschuiving nog maar al te vaak neer op een hogere turnover en concentratie van hoog complexe patiëntenzorg. De dalende vraag naar ziekenhuiszorg waar u het over heeft, is wat betreft werkdruk nog niet merkbaar voor de verpleegkundigen maar wellicht bent u beter geïnformeerd. Echter, verplaatsing van zorg zal eerst goed neergezet moeten worden in de regio of andere netwerken. Maar daar lees ik niets over. De kritiek richt zich dan ook op het proces; eerst verpleegkundigen ontslaan terwijl je tegelijkertijd zegt dat je dezelfde patiëntenzorg blijft doen en met dezelfde aantallen dokters blijft werken. Deze volgordelijkheid, daar richt zich de kritiek op. Jammer dat de mensen die deze kritiek uitten neer gezet worden als mensen die alles bij het oude willen laten of die het niet begrepen hebben. Ik vraag me af wie het nu niet begrijpt…

Dat bij een dergelijke verandering afstemming met andere zorgaanbieders in de regio essentieel is, is duidelijk. Dat ben ik beslist met je eens.

Mooi geschreven zowel het stuk als de reacties erop. Beste Frank, ik denk ook dat de zorg onder druk van verandering staat en dat het goed is om hierop met z’n allen te anticiperen. Er klinken mooie initiatieven over bijvoorbeeld de nieuwe ggz (mijn werkveld) waarin word een beweging de wijk in word geschetst, niet omdat dit goedkoper is maar juist voor het welzijn van de mens. Ook zijn er technologische ontwikkelingen die hun weg in de zorg gaan vinden. Wat valt er te denken over computers die gaan diagnostiseren en behandel voorstellen doen. Het werk van Machteld Huber over positieve gezondheid. Soms gaat het me te snel en bedenk ik “het is toch goed zo?” En soms kijk ik naar verandering uit. Zo kunnen we ook terug kijken en constateren dat er al ontzettend veel anders is, zowel ten goede als ten niet goede. Laten we blijven nadenken. Jane Goodall zei het laatst al een keer. De verbinding tussen intelligentie en wijsheid is soms verbroken, laten we met wijsheid onze intelligentie gebruiken voor komende veranderingen.

Mooie quote van Jane Goodall Ben. En een om goed rekening mee te houden, want er gaat nog veel meer veranderen in de zorg. Wat dat betreft is wat ik in deze blog beschrijf – om er ook maar eens een mooie quote tegenaan te gooien (van Winston Churchill) – niet het begin van het einde maar nog slechts het einde van het begin.