‘Daar sta je dan, met je mond vol tanden’

Drie zorgprofessionals (en schrijvers!) die al een tijdje mee­lopen, schrijven een brief aan zichzelf. Met de wijsheid en ervaring van nu aan de student die ze ooit waren. Heleen Lameijer is SEH-arts sinds 2017 en schrijver.

Lieve Heleen,

Daar sta je dan, met je mond vol tanden. Je hebt zojuist een van je eerste hoorcolleges van je studie geneeskunde gehad en staat paf. “Arts ben je altijd”, was de boodschap die de grijze, mannelijke professor je meegaf, “24/7”. Het gaf je een onprettig gevoel en deed je twijfelen aan je studiekeuze. Want als je 24/7 arts bent, wie ben je zelf dan nog? Inmiddels kan ik je vertellen: deze man had ongelijk. Je bent namelijk 24/7 jezelf en slechts een deel van die tijd ben je ook arts. Wanneer je jezelf meeneemt binnen je beroepsuitoefening kun je pas echt contact leggen. Pas dan ben je een goede dokter. En pas dan zorg je niet alleen voor een ander, maar ook voor jezelf.

Iets wat cruciaal is in het vak, maar vooral ook in het leven. De twijfel over of dit de juiste studie voor je is, zal nog vaker terugkomen. Wanneer je je niet herkent in de ijverige geneeskundestudenten om je heen en je jezelf afvraagt of je ooit dezelfde passie zult voelen (ja, dat zul je!). Wanneer je saaie studieboeken moet lezen en nog steeds je toetsen soms niet haalt (dit blijkt gewoon niet je leerstijl te zijn), wanneer je je afvraagt of je geen Nederlands moet studeren om schrijver te worden (plot-twist: dit word je juíst via de studie geneeskunde) en wanneer je coschappen gaat lopen en de lange dagen op een krukje zitten vreselijk vindt (maar waardoor je wel een aantal van je beste vriendinnen zult ontmoeten).

‘De twijfel over of dit de juiste studie voor je is, zal nog vaker terugkomen’

Wat je nog niet weet, is dat je kennis van de geneeskunde er niet voor gaat zorgen dat je alle wijsheid in pacht hebt. Geneeskunde is namelijk niet zo zwart-wit als in de boeken. Heel veel weten we nog niet, of niet zeker. Ook supervisoren weten niet altijd alles, ook al denken ze soms van wel. Alles wordt gekleurd door de bril waarmee je kijkt. Het zal lonen om af en toe een andere bril op te zetten. En om te durven toegeven dat je iets niet weet of kunt, ook later in je carrière.

Als laatste: kijk wie jouw type mensen zijn wanneer je een specialisme kiest. Want uiteindelijk is het niet de medische inhoud waar het om gaat, het zijn de mensen. De bijzondere patiënten. En vooral ook díe collega’s bij wie je helemaal jezelf kunt zijn. Dokter ben je namelijk niet 24/7, maar je bent wel 24/7 jezelf. Hou daaraan vast: eerst mens zijn en daarna pas dokter. Dat gaat je meer brengen dan je ooit voor mogelijk had gehouden.

Liefs, Heleen Lameijer,

P.S. Die ongelofelijk knappe jongen die daar onderuitgezakt in het midden van de collegebanken hangt? Die zal uiteindelijk je grote liefde en de vader van je dochter worden. Al zie je dat de komende jaren nog helemaal niet aankomen. En dat hoeft ook niet.