De week van Suzanne Huurman, bondsarts bij het olympisch handbalteam

Sportarts Suzanne Huurman (34) begeleidt als bondsarts de handbaldames op de Olympische Spelen. Vanuit het olympisch dorp vertelt ze hoe ze de eerste 10 dagen in Parijs heeft ervaren.

Nou hoe gaat het daar?

“Fantastisch! De dag voor de openingsceremonie wonnen wij al onze eerste poulewedstrijd in de uitverkochte South Paris Arena. Daarna de openingsceremonie op de Seine – ja, we waren met het hele team aanwezig op de boot van Team NL. Het is allemaal even indrukwekkend. Niet dat ik tijd heb om daar lang bij stil te staan, want we maken lange werkdagen.” 

Wanneer zijn jullie aangekomen?

“De zondag voor de openingsceremonie. De atleten slapen allemaal in het dorp, ik heb een kamer in een tophotel 100 meter van de ingang daarvan.” 

Hoe ziet een gemiddelde dag tijdens de Olympische Spelen eruit?

“Dat hangt er helemaal vanaf of we een wedstrijd hebben en zo ja, hoe laat die wordt gespeeld. Vaak begint de dag met een stafmeeting na het ontbijt. Op een wedstrijddag ben ik natuurlijk ook bij de game. Verder bespreek ik met de speelsters hoe het met ze gaat en wat ze eventueel extra nodig hebben om maximaal te kunnen blijven presteren, ook preventief. Dit kan hem zitten in individuele trainingsaanpassingen tot specifieke behandelingen of volledig vrije dagen. Als we als TeamNL spullen missen, is er altijd nog het ziekenhuisje in het Olympisch dorp. Daar hebben ze bijvoorbeeld extra therapeuten en ijsbanden, maar ook twee vrachtwagens met MRI’s, spoedkamers voor levensbedreigende situaties, een tandartsenpraktijk, een apotheek en een opticien.”

Hoe beleef jij de wedstrijden langs de kant?

“Alle wedstrijden zijn tot nu toe uitverkocht, 12.000 toeschouwers per keer. Die laten luid van zich horen en ze zitten dicht op het veld. Dat maakt de sfeer heel bijzonder. Tijdens een wedstrijd ben ik constant aan het scannen hoe het met de speelsters gaat. Als iemand neergaat, mag ik niet zomaar het veld in; daar moet de scheidsrechter eerst toestemming voor geven. Sowieso wil je dat liever niet, want de regel is dat de geblesseerde speelster dan minimaal drie aanvallen uit het spel moet blijven. In plaats daarvan kunnen speelsters zichzelf onbeperkt uitwisselen, zodat de fysio en ik ze langs de kant kunnen beoordelen en zo nodig behandelen.” 

Kun je ook als toeschouwer genieten?

“Ik voel gezonde wedstrijdspanning en natuurlijk houd ik de score in de gaten. Maar ik zit daar in een professionele rol. Mijn aandacht gaat dus vooral uit naar de fitheid van de speelsters.” 

En, al veel blessures moeten behandelen?

“Even afkloppen, maar gelukkig niet!”

Je bent vast niet de enige arts in TeamNL.

“Klopt. In totaal zijn we met zes sportartsen, twee huisartsen en twee orthopedisch chirurgen, maar niet iedereen zit in Parijs. Wel is er in ieder geval altijd een van de drie Nederlandse hoofdartsen – Maarten Moen, Peter Verstappen en Wart van Zoest – aanwezig in het olympisch dorp. Die heeft dan ‘de dienst’ en is het aanspreekpunt voor al onze atleten en de begeleidende staf. Indien nodig spring ik bij en draai ik af en toe ook een dienst.

Welke vragen er dan zoal binnenkomen? Dat kan van alles zijn. Bijvoorbeeld over klachten aan de bovenste luchtwegen. Als medische staf willen wij natuurlijk te allen tijde voorkomen dat infecties zich verspreiden en zo de prestaties van de sporters negatief beïnvloeden. Daarom maken we gebruik van mondkapjes en testen we op corona, influenza en andere besmettelijke infectievirussen.”

Wat is het bijzonderste dat je tot nu toe hebt meegemaakt?

“Weet je dat ik daar eigenlijk helemaal niet mee bezig ben? Alles draait om het faciliteren van het team, zodat de speelsters optimaal kunnen presteren. Maar als ik toch iets moet noemen, is dat het bezoek van de koning en koningin, twee van hun dochters en de minister-president. Zij namen uitgebreid de tijd om met de atleten te praten in het olympisch dorp. De koninklijke familie was ook bij onze poulewedstrijd tegen Spanje. Dat gaf het team echt een boost. Verder is het natuurlijk geweldig om de grootste sporters op aarde, zoals tennisser Rafael Nadal en turnster Simone Biles, zomaar tegen het lijf te lopen. Wat ook indruk maakt, is de bizarre beveiliging. Toen ik van de week uit mijn hotelraam keek, telde ik 61 agenten en militairen. Ook hebben we al veel scherpschutters op de daken zien liggen. Maar ondanks dat heb ik me nog geen moment onveilig gevoeld.” 

WIs er ook tijd voor ontspanning?

“Eerlijk gezegd weinig. Ik probeer zelf ’s ochtends vroeg te gaan sporten, maar door de lange dagen en korte nachten schiet dat er soms bij in. Verder heb ik als arts van TeamNL een all access-pas. Dat betekent dat ik zo bij alle sportlocaties naar binnen kan lopen. Een ongekende luxe natuurlijk. Een paar dagen geleden ben ik met een collega drie kwartier bij een rugby sevens-wedstrijd gaan kijken, in het Stade de France.

Het zou leuk zijn als ik nog wat andere sporten kan zien, zoals atletiek, beachvolleybal of BMX. De locaties daarvoor schijnen prachtig te zijn. Maar dat kan alleen als er tijd over is natuurlijk. Want ik ben hier, net als de rest van het team, in de eerste plaats om keihard te werken voor dat ene doel: GOUD.”