Echte verbinding

Een man met een hersentumor herinnerde fysiotherapeut en Zin in Zorg-ambassadeur Mieke van der Steen eraan hoe belangrijk een luisterend oor is.

Een gewone dinsdagochtend. Een klopje op mijn deur. ‘Een man in de wachtkamer met een gitaar in z’n hand vertelde dat hij met jou een afspraak heeft, hij lijkt erg overstuur en ontremd, moet ik voor de zekerheid even in de buurt blijven?’

Hoewel ik de bezorgdheid van mijn collega waardeer, durf ik het wel aan. Inmiddels ben ik alweer een flink aantal jaren werkzaam in de zorg en ontmoet ik vaak bijzondere mensen met bijzondere verhalen. Wanneer deze man vervolgens zeer luidruchtig mijn kamer betreedt, voel ik geen angst of ongemak, slechts nieuwsgierigheid.

Zijn verhaal raakt me. Hij is recent gediagnosticeerd met een onbehandelbare hersentumor, wat hem heeft veranderd qua karakter, gedrag en motoriek. Een moeilijk proces. Daarnaast heeft hij onlangs een stukje van zijn pink verloren en kampt sindsdien voortdurend met pijn. Zijn allergrootste wens is weer gitaar te kunnen spelen en minder pijn te hebben nadien. Muziek geeft namelijk rust in zijn leven. Een leven dat door de tumor zo ingrijpend is veranderd.

De tijd die hij had, wilde hij zo goed mogelijk benutten

Ik zie hem nog voor me. Zijn indrukwekkende voorkomen, gitaar op schoot, zijn emotie en de muziek die hij maakte. De uitdaging om iets voor hem te maken wat hem zou kunnen helpen bij het gitaar spelen, nam ik graag aan. Dit ging namelijk niet alleen om het verlichten van fysieke pijn, maar om iemand iets terug te geven wat hem zo ontzettend dierbaar was.

Onze gesprekken gingen al snel dieper dan de medische kwesties. Hij vertelde hoe de tumor zijn hoofd in de war bracht, wat het moeilijker maakte om contact te leggen met mensen. Hoe hij boos en intimiderend kon overkomen terwijl hij altijd zo zachtaardig was geweest. Het onbegrip waar hij soms op stuitte. Hij vond troost in zijn gitaar. Muziek was voor hem een manier om zijn emoties te uiten en een verbinding te vinden die hij elders niet altijd meer voelde.

We spraken over het leven; over wat echt belangrijk is wanneer je wordt geconfronteerd met je eigen sterfelijkheid. Hij sprak veel over zijn zoons. En ondanks zijn zeer onzekere toekomst en al zijn verdriet, was hij vastberaden de tijd die hij had zo goed mogelijk te benutten. Toen de behandelingen erop zaten, hebben we afscheid van elkaar genomen.

Deze man is me altijd bijgebleven. Zijn verhaal herinnert me eraan hoe belangrijk het is om altijd met compassie en begrip te luisteren naar de verhalen van anderen en nooit op voorhand te oordelen. Soms kunnen we niet veel doen, maar is dat luisterend oor al zo veel waard. Het zijn deze momenten van echte verbinding die mijn werk zo waardevol maken.

Iedere (para)medisch professional heeft wel een patiënt of cliënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Heeft u ook een ontroerend of grappig verhaal? Stuur het dan in 330 tot 500 woorden naar redactie@artsenauto.nl (o.v.v. Onvergetelijk).