Eigen voetsporen – Thijs Arons

In december 2005 vroegen wij een aantal kinderen van zorgprofs wat ze later wilden worden. Hoe kijken deze jongeren terug op hun uitspraken van toen? En hebben ze zelf ook voor de zorg gekozen? Zes verhalen, aflevering één: Thijs Arons

Tekst: Monique Bowman | Beeld: Nout Steenkamp (2005), De Beeldredaktie/Joost Hoving (2017)

Elf was Thijs Arons toen hem werd gevraagd wat hij vond van het beroep van zijn moeder. De zoon van huisarts Nicolien de Bie en ondernemer Maurice Arons bleek niet zo onder de indruk, ténzij het om iets spannends ging. “Iets met ambulances of zo.” Thijs was vooral niet te spreken over zijn moeders diensten. “Dan zijn we met het hele gezin net iets leuks aan het doen en dan moet ze plotseling weg. Dat vind ik zó irritant.” Dierenarts worden daarentegen leek hem wel leuk. Of, beter nog, dierenartsassistent. “Want dan hoef je niet te snijden in dieren,” aldus de jonge dierenliefhebber, die destijds op de foto ging met zijn konijn Knaagje.

‘Ik wilde niet de plek innemen van iemand die er al heel lang van droomt arts te worden’

Thijs is nu 22 en heeft uiteindelijk niet gekozen voor een veterinaire studie maar voor de techniek; hij is inmiddels derdejaars werktuigbouwkunde in Eindhoven. De huisartszoon vertelt dat hij wel, in zijn laatste jaar op het vwo, nog een informatiedag over geneeskunde heeft bezocht. “Ik heb die studie zeker overwogen, maar het sprak me toch niet genoeg aan. En ik wilde niet de plek innemen van iemand die er al heel lang van droomt arts te worden.” Ook broer Willem en jongste zus Guusje treden niet in hun moeders voetsporen, laat Thijs weten. Maar, zo voegt hij eraan toe: “Mijn zus Maartje heeft wél voor de gezondheidszorg gekozen. Zij is nu eerstejaars verpleegkunde.”