Energie

Mogelijk hebben jullie weleens gediscussieerd met iemand van een energiebedrijf om iets recht te zetten. Of zijn jullie verwikkeld geweest in een gesprek over internet- of telefoonaansluitingen. Ik herinner me nog goed de boosheid en het gevoel van onrechtvaardigheid toen een overstap naar een andere energieleverancier helemaal fout liep. Ook heb ik weleens uren aan de telefoon gehangen om iets uit te leggen over wat er misging bij een leverancier. Onlangs heb ik me opgewonden over een tussentijdse verandering en helaas ook verhoging van een tv- abonnement waar ik helemaal niet om gevraagd had. Wat een energie dat allemaal kost! Men zou mij nog nader berichten en zelf contact opnemen, wat echter – zoals ik al verwachtte – uitbleef.

De wil om de strijd aan te gaan en de wens geen energie meer in deze zaak te steken wisselen elkaar af. Het onderwerp dat hierbij speelt is namelijk niet erg waardevol voor mij. Wanneer het daarentegen te maken zou hebben met mijn gezondheid of zorg die ik zou krijgen, zou ik de strijd zeker volhouden. Vele ouders en patiënten zijn ontelbare uren bezig om zaken te regelen of hulp te vragen waar ze recht op hebben. Het zomaar erbij laten zitten heeft te grote consequenties.

Zal ik de strijd aangaan of er geen energie meer in steken?

Het behandelen van mensen geeft me energie, zeker wanneer er snel resultaat behaald wordt. Het kost meer energie van zowel patiënt als zorgaanbieder wanneer de behandeling meer tijd nodig heeft. Een langere tijdsduur is veelal geen keuze maar een noodzaak. Er samen energie insteken en de motivatie hooghouden om vorderingen te bewerkstelligen of achteruitgang te verminderen, verdient respect. Een verzekeraar mag vragen stellen over een behandelindex maar dient daarbij zeker alle omringende aspecten in acht te nemen.

Energie krijg ik van een bericht dat onze positie als zorgverlener wordt gewaardeerd en dat een verzekeraar inziet dat, hangende de uitkomsten van een onderzoek, de tarieven alvast duidelijk verhoogd moeten worden. Wanneer ik dan gedurende de dag of s’ avonds en in het weekend bezig ben met patiënt- en praktijkzaken voelt dat al minder belastend. Helaas leveren gesprekken met inkopers in deze periode ook vaak veel negatieve energie op omdat onze positie niet echt gekend is en het beleid voornamelijk achter een bureau wordt bedacht.

Zal ik de strijd aangaan of er geen energie meer insteken? Aangezien het grote consequenties heeft voor zowel de patiënten als voor mij, zal ik goed bedenken of ik de stekker eruit trek of niet.

Delen