Mijn eerste keer: een heel lastig gesprek

De eerste ingewikkelde casus, de eerste nachtdienst of de eerste keer eindverantwoordelijk zijn. Het zijn momenten die bijblijven en bepalend kunnen zijn voor de rest van een loopbaan. Drie collega’s blikken terug.

Ze zag er de hele dag al tegenop. Die avond zou die ene cliënt mét zijn vrouw komen. GZ-psycholoog Kristel Szakály (40) wist dat ze, voor het eerst, een heel lastig gesprek moest gaan voeren.

“Het speelde meer dan tien jaar geleden. Ik had de man al een paar keer gesproken en wist inmiddels dat er thuis van alles aan de hand was. Het was een zeer opvliegende, boze man met een alcoholverslaving. En er was een zesjarig kind in het spel. Omdat die man zo uit de bocht kon vliegen, had ik het ernstige vermoeden dat het kind thuis niet veilig was. Ik wilde onderzoeken of ik daar een melding van moest maken bij de kinderbescherming. Maar voordat je dat als psycholoog doet, móet je dat met beide ouders bespreken.

‘Ik schrok en dacht: hoe kún je dit bedenken?’

Ik heb mijn eigen praktijk, ik werk alleen. Omdat ik bang was voor de reactie van die man, had ik een oudere collega gevraagd of hij bij het gesprek wilde zijn. Niemand wil immers te horen krijgen dat ’ie beter voor zijn kind moet zorgen en in dit geval wist ik echt niet waar het gesprek op zou uitdraaien. Gelukkig stemde de collega hiermee in. Het moment waarop ze binnenkwamen, zal ik nooit vergeten. Ze hadden hun kind bij zich. Ik schrok en dacht: hoe kún je bedenken dat het een goed idee is om je kind mee te nemen naar deze afspraak? Het maakte voor mij extra duidelijk dat het thuis niet goed liep.

Het kind heeft op de gang in de speelhoek gespeeld. Het gesprek verliep stroef. De man werd agressief, hij begon te schreeuwen. De vrouw leek in de knel te zitten met de hele situatie. Ik kreeg de indruk dat ze blij was dat er hulp was, dat ze het niet meer allemaal alleen hoefde te doen. Uiteindelijk heb ik toch geen melding gedaan, omdat het stel elders hulp heeft gezocht. Ik heb dat later opgevolgd en er contact over gehad.

Door deze gebeurtenis heb ik vooral geleerd dat ik iedereen wel wíl behandelen, maar dat ik daar helaas niet altijd voor toegerust ben. Ik bied kortdurende zorg; agressie en verslavingsproblematiek zijn contra-indicaties. Ik moet daarom scherp zijn op verwijzingen die ik krijg. Al doe ik altijd mijn best om ervoor te zorgen dat iemand op de goede plek terecht komt.”