Gratis zorg

Tekst: Rodaan Al Galidi | Beeld: Serge Ligtenberg

Over alles in Nederland kan ik zeuren, over de politiek, over de belasting, over het weer, zelfs over mezelf. Maar niet over de gezondheidszorg. Zelfs niet als een zieke Nederlander erover zeurt.

Als zieken in een land in plaats van smeken om hulp of kreunen van pijn, kunnen zeuren over de gezondheidszorg, is dat in mijn ogen een goed teken. Zeker, er kunnen altijd zaken beter geregeld worden, maar als je het systeem van gezondheidszorg hier vergelijkt met andere landen, is er echt niets te zeuren.

Ik ben opgegroeid in Irak, waar de medische zorg onder het regime van Saddam Hoessein communistisch was. Dus helemaal gratis. Dat klinkt fantastisch, maar de realiteit was anders. Als je ziek was, ging je eerst naar het ziekenhuis van de regering, waar je, net als vele anderen, tussen acht en twaalf uur ’s ochtends een paar minuten kon worden gezien door een arts. Die schreef na een kort consult een recept uit, voor medicijnen die in de apotheek van het ziekenhuis op te halen waren. Een communistische apotheek waar je communistische medicijnen kon krijgen, gemaakt in een communistische fabriek ergens in Irak. Mensen met een beetje geld vertrouwden deze medicijnen niet. Uit ervaring wisten ze dat ze net als Tsjernobyl zijn; soms ontploffen ze en dan voelt de zieke zich in plaats van gezonder juist beroerder.

Laat mij maar over het Nederlandse weer zeuren

Maar dit is niet het eind van het verhaal. De artsen die voor de regeringsziekenhuizen werken van acht tot twaalf, hebben ook een privékliniek in de stad, geopend van vier tot acht. Patiënten met geld worden daarnaartoe verwezen door de artsen, waar ze de tijd voor je nemen, omdat je betaalt. De medicijnen die in deze klinieken worden voorgeschreven, zijn verkrijgbaar in andere apotheken, duurder dan de communistische en gemaakt in Europa.

Wat grappig is, of vreselijk: bij het zien van twee recepten van dezelfde arts voor dezelfde patiënt ga je je afvragen of de patiënt wel dezelfde ziekte heeft.

Zulke situaties zijn er in ontzettend veel landen. Met hoe het nu is in Irak zal ik niemand vermoeien, maar ik kan me voorstellen dat het er niet beter op is geworden. En dan heb ik het nog niet eens over de antibiotica die je op elke straathoek kunt aanschaffen, chirurgen die nieren stelen of medische apparatuur die je in een ver verleden laat belanden.

Heb ik u overtuigd waarom ik geen negatief woord wil zeggen over de gezondheidszorg in Nederland? Ik heb in dit land geen medicijn kunnen kopen zonder recept, en zelfs niet zonder uitleg van de apotheker, en die uitleg bevestigd op papier. Overal zijn artsen te vinden, ruimtes voor spoedgevallen of mogelijkheden tot doorverwijzingen naar laboratorium of specialist. De gezondheidszorg in Nederland is zo fantastisch dat je zou willen dat je ziek werd, zodat het voor jou zorgt… Alleen de laatste zin is geslijm, de rest meen ik uit de grond van mijn hart. Als ik ergens ziek van word, is het ’t Nederlandse weer, dus laat mij daar maar over zeuren!