Hypotheekvrij
Journalist Gerhard Hormann schreef onlangs het boek Helemaal Vrij! Hierin beschrijft hij hoe hij na het aflossen van zijn aflossingsvrije hypotheek een totaal ander mens werd. Hormann stopte met consumeren, zette zijn kachel lager en ging minder werken.
Tekst: Roel Notten
U loste in vier jaar tijd 80.000 euro af, ongeveer de helft van uw hypotheek. Hoe kijkt u hierop terug?
Achteraf gezien had ik veel eerder willen gaan aflossen. Ik ervaar nu hoe weinig een mens nodig heeft om gelukkig te zijn. Ik sprak onlangs iemand met een hypotheek van zes ton. Die persoon werd een beetje zenuwachtig toen ik zijn woonlasten afzette tegen de vrijheid die ik heb om nauwelijks te hoeven werken.
Als de eigen woning in de toekomst fiscaal gezien naar box 3 verhuist – zoals de commissie-Van Dijkhuizen adviseert – moet u straks 1,2 procent vermogensrendementsheffing gaan betalen over de waarde van uw afgeloste huis.
Je kunt er inderdaad vergif op innemen dat de politiek dat op enig moment zal gaan doen. Maar zo’n maatregel gaat ongetwijfeld vergezeld van een forse vrijstelling van 100.000 tot 200.000 euro. Belangrijker is dat je uiteindelijk goedkoper uit bent met een afgelost huis dan wanneer je hypotheekrente moet blijven betalen aan de bank.
De huizenprijzen blijven maar dalen. Voor veel mensen voelt het niet lekker om vandaag geld te stoppen in iets wat morgen alweer minder waard is.
Ik draai het liever om, wat is erger: dat je je huis nu in waarde ziet dalen van drie naar twee ton – maar dat het huis wel van jou is – of dat je aan het eind van de rit blijft zitten met een restschuld van een ton? Voor wie zijn huis heeft afgelost, maakt het eigenlijk niet uit hoeveel het precies waard is.
U pleit voor meer genieten en minder werken. Als zorgprofessionals uw voorbeeld volgen, is er straks niemand meer om u te behandelen als u ziek wordt.
Als de hele samenleving gaat handelen zoals ik, zal een fors deel van onze economie verdwijnen. Maar als burger ben je in eerste instantie verantwoordelijk voor je persoonlijke micro-economie en niet – zoals politici ons willen doen geloven – voor de macro-economie. Dat laat onverlet dat ik het niet leuk zou vinden als ik met een gebroken been niet behandeld kan worden, omdat de behandelend arts in een hangmat in de tropen mijn boek ligt te lezen.