Makkelijk scoren
Wat hebben Nolet, Carolus, Sint Annadal, Sint Bonifatius en Engelenberg met elkaar gemeen? Dit: het zijn allemaal namen van ziekenhuizen die niet meer bestaan. En zo zijn er nog veel meer, want ons land telde er ooit 183. Meer dan honderd daarvan zijn dus geruisloos verdwenen in de mist van de tijd.
Internist-klinisch farmacoloog Bas Schouwenberg schreef vorige week donderdag op Twitter: ‘Den Bosch had vroeger drie ziekenhuizen, nu al jaren nog een. Hoor ik niemand over.’ Dit komt niet alleen omdat de Bosschenaren inmiddels gewend zijn aan dat ene ziekenhuis (Jeroen Bosch genaamd), maar ook omdat deze concentratie zich afspeelde in de tijd voor social media. De zwijgende meerderheid heeft een stem gekregen. Op zich een belangrijke emancipatie-ontwikkeling, al kun je je wel afvragen of degenen die het hardst roepen ook per definitie het meeste verstand van zaken hebben. De nuchterheid van geestelijk verzorger HMC Bertus Wessel over de sluiting van Bronovo – ‘Laten we wel wezen, mensen kunnen in hun eigen stad terecht. In Drenthe reizen mensen veel verder naar een ziekenhuis’ – zien we helaas niet bij iedereen.
Meer dan honderd daarvan zijn dus geruisloos verdwenen in de mist van de tijd
De vraag is wat voor reacties de uitspraak van Hans van der Schoot van Samenwerkende Topklinische opleidingsZiekenhuizen (STZ) over de toekomst van het ziekenhuislandschap gaat uitlokken. De nuchterheid van Anthony Stigter (VNO-NCW en MKB Nederland) op Twitter geeft het goede voorbeeld: ‘Een hogere kwaliteit van zorg, heel goed, en dat betekent inderdaad ook minder locaties. Ik kijk er naar uit, en wen er maar vast aan.’ Maar Stichting Zorgrecht laat een ander geluid horen door te Twitteren: ‘Wat zei de Zorgautoriteit ook alweer? Geen verdere sluitingen ziekenhuizen te verwachten. Ahum’. Nee Stichting Zorgrecht, dat zei de NZa niet. Maar makkelijk scoren is zo’n opmerking wel bij wie even vergeet naar de feiten te kijken.