Mijn passie – viool

Toen tandheelkundestudent Loes Mevissen (23) vier was, wilde ze vioolspelen, net als haar moeder. “Ik heb lang vioolles gehad, speelde in het Haydn Jeugdstrijkorkest en ging uiteindelijk naar het conservatorium. Daar zat ik niet helemaal op mijn plek, ik miste iets. Ik koos uiteindelijk voor tandheelkunde, een vak waar je net als bij vioolspelen heel precies bezig bent.”

Stoppen met het conservatorium, en daarmee met professioneel viool (gaan) spelen, was de moeilijkste beslissing van haar leven. “Twee jaar bleef mijn vioolkist dicht, ik kón hem niet meer openen. Vaak dacht ik: wat heb ik weggegooid? Toch ben ik nog steeds blij met mijn keuze en ik neem mijn studie heel serieus. Bij tandheelkunde maakt het niet uit hoeveel uur je studeert, als je je tentamen maar haalt. Ik heb nu een tussenjaar voordat ik aan mijn master begin. Het vioolspel heb ik weer rustig opgepakt.”

‘Door mijn vioolspel heb ik me ook buiten de muziek leren uiten’

In februari toerde Loes met het Nederlands Studentenorkest (NSO) door Nederland. “We repeteerden eerst twee weken tien uur per dag, daarna startten de concerten. Het was heerlijk om weer zo met muziek bezig te zijn. We speelden onder andere de Symfonie nr. 7 in E van Bruckner. Echt prachtig, ik hou van romantische muziek.”

Bij musiceren komt voor Loes veel gevoel kijken. In het dagelijkse leven staat ze daar veel minder bij stil. “Een vriendinnetje dat me zag optreden, zei dat ze me bijna niet herkende. Als ik speel ben ik zeer geconcentreerd en laat ik gevoel doorklinken in mijn spel. Ik voel mezelf dan eigenlijk ‘ergens anders’, in een soort roes. Door mijn vioolspel heb ik me ook buiten de muziek leren uiten.”

Als ze straks aan haar master begint, wil ik zeker blijven spelen. “Dat ik dan niet meer op hoog niveau speel, moet ik nog leren accepteren, maar mijn passie voor de viool blijft.”