Nachtelijk avontuurtje
Voorpublicatie uit Miss Moss – Verhalen op pootjes , uit het leven van een dierenarts, Moss Tijssen
Furby is niet zo’n slank typetje. Net als Anja, haar vrouwtje, houdt deze klein mollige witte Westie wel van een lekkernijtje tussendoor. Waggelend komt Anja binnen met Furby op haar arm. Ze ploft zuchtend neer op de stoel in mijn spreekkamer. Haar voluptueuze arm legt ze dramatisch op mijn bureau neer en zucht nogmaals. Ze heeft het zwaar met dit warme weer. Ik kijk haar vragend aan.
“Vertel eens, wat brengt je hier vandaag?” Furby steekt intussen nieuwsgierig haar kopje boven de rand van het instrumententafeltje uit, op zoek naar de pot met hondenkoekjes. “Kiek dan toch,” zegt Anja, haar platte dorpse accent niet verhullend. “Ze wordt steeds dikker.”
Wetend dat deze gezonde, harige jonge dame flink verwend wordt, maakte ik me eigenlijk niet zo druk om haar toenemende omvang. Maar ze vertoont zo van bovenaf duidelijk een bollere buik. Na een grondige inspectie krijg ik wel een vermoeden wat de oorzaak van die dikke buik kon zijn. Ik neem Anja en Furby mee naar de echoruimte. De kale buik, bedekt met echogel, is de toegangspoort om Anja te kunnen laten zien wat voor een mooi nieuws ik haar heb te brengen.
“Kijk! Allemaal pupjes!”
Anja’s mond viel open van verbazing.
“Nee,” stamelde ze, “dat kan niet. Furby heeft geen kindjes gemaakt.”
“Maar je hebt toch ook een reutje in huis?” Eén en één is twee, dacht ik. Een reutje en een teefje, beide in de bloei van hun leven. Maar in dit geval is één en één minimaal zeven.
“Maar ik ben er de hele dag bij. Ik hou ze altijd in de gaten. Ze hebben geen seks gehad.” Nu kwam het er heel resoluut uit. Ze wist het wel driehonderd procent zeker. Furby kon geen kleintjesgemaakt hebben.
“En ’s nachts dan?” opperde ik.
“Nee,” zei ze, “dat is onmogelijk, ’s nachts slapen ze…”
Zou de ooievaar dan toch ook puppies bezorgen?
