Professioneel
In de zomer van 2011 was mijn dochter van zestien betrokken bij een ernstig scooterongeval in Saint-Tropez. Een dorp waar jaarlijks zo’n 6 miljoen toeristen komen maar dat geen enkele medische faciliteit heeft. Daarvoor moet je naar het regioziekenhuis in Gassin, dat een slechte reputatie heeft.
Op zondagochtend kreeg ik, inmiddels hevig verontrust, een telefoontje van mijn dochter uit dat ziekenhuis. Ze was er ’s nachts naartoe gebracht. Daar aangekomen troffen mijn vrouw en ik haar in een rolstoel aan met een aantal lelijke schaafwonden. De dienstdoende arts (naar later bleek een co-assistent) verzekerde ons dat er niets gebroken was. Foto’s maken was absoluut niet nodig. Twee dagen later openbaarde zich de enorme inschattingsfout van het ziekenhuis.
We waren helemaal klaar met de Franse zorg. En dan wil je maar één ding. Terug naar Nederland
Mijn dochter klaagde voortdurend over pijn in de buurt van haar heupen. Lopen kon ze niet. We haalden er, met veel moeite, een Franse huisarts bij en ook die twijfelde of er niet meer aan de hand was. Op ons aandringen was hij uiteindelijk bereid om foto’s te laten maken in de kleine röntgenkliniek die Saint-Tropez nog rijk is. Zodra de röntgenoloog de foto’s zag, viel haar mond open! “Pauvre fille!”, riep ze uit. Mijn dochter bleek een zeer gecompliceerde bekkenbreuk te hebben en had nooit naar huis gestuurd mogen worden. In zo’n geval is er maar één dwingend advies: plat blijven liggen en opereren.
Terug dus naar het ziekenhuis in Gassin, waar de dienstdoende orthopeed er ook geen raad mee wist. Na enig navragen bleek mij bovendien dat op die bewuste zondagochtend geen enkele arts mijn dochter had gecontroleerd en ook dat de afdeling radiologie niet bemand was geweest.
We waren helemaal klaar met de Franse zorg. En dan wil je maar één ding. Terug naar Nederland, waarvan je weet dat de zorg tot een van de beste in de wereld wordt gerekend.
Ik heb eerst dr. Cor van ’t Hart gebeld, een orthopeed die kort daarvoor mijn knie uitstekend had geopereerd. Hij gaf mij de naam van dr. Peter Kloen, hoofd orthopedische traumatologie van het AMC in Amsterdam. Die toonde onmiddellijk een enorme betrokkenheid.
Zodra hij de Franse röntgenfoto’s had ontvangen, reageerde hij zeer gedecideerd. De breuk was zodanig gecompliceerd dat er naar zijn mening maar één chirurg was die daar ruime ervaring mee had: dr. David Helfet van het Hospital for Special Surgery in New York. Hij kende hem goed en wilde graag bemiddelen.
En dat heeft hij gedaan! Een paar dagen later vlogen we met onze dochter naar New York en ze heeft daar een vijf uur durende zware operatie ondergaan die haar weer totaal genezen heeft. Een zeer moeilijke operatie, waarbij je je als arts geen foutje kunt permit-teren zonder dat het levenslange, ja zelfs levensbedreigende consequenties heeft.
En dat allemaal omdat in Amsterdam Peter Kloen zo professioneel was om te zeggen dat David Helfet voor die specifieke complicatie de absolute expert is. Kijk, dat is ook zorg en alle respect en dank daarvoor!
