Psoriasis

Hoewel deze gebeurtenis zich lang geleden afspeelde, tijdens zijn poliklinische stage begin jaren negentig in het Sint Radboud Ziekenhuis, zal dermatoloog Peter Arnold de pater familias van een beruchte familie en diens uiterst toegewijde familieleden niet snel vergeten

Begin jaren 90 van de vorige eeuw. Ik was in Nijmegen in opleiding tot dermatoloog en tijdens de poliklinische stage kreeg ik de pater familias van een beruchte familie uit een naburig dorp als nieuwe patiënt. De achternaam was bekend op vrijwel iedere afdeling van het Sint Radboud Ziekenhuis en deed menig arts en verpleegkundige bleek wegtrekken. De man zat in een rolstoel wegens ‘kapotte vaten’ en werd liefde­vol omringd door zes familieleden, waarvan we er na enige uitleg en overredingskracht (“veel te kleine spreek- en onderzoekskamer!”) vier in de wacht­kamer konden laten zitten.

Waar is dokter Arnold? Ik draai ’m de strot om!’ Het was duidelijk hoorbaar dat ze mijn kant opkwamen

De oude baas bleek te lijden aan zowel psoriasis plantaris van zijn dikke, eeltige voetzolen, als aan psoriasis inversa in zijn liezen. Na uitleg en met een recept voor Diprosalic zalf (een potent cortico­steroïd met extra salicylzuur) en Emovate crème (een mild corticosteroïd), ging hij weer opgelucht huiswaarts. Het kon gelukkig verholpen worden! En vanzelfsprekend werden de twee aanwezige zonen uitvoerig geïnstrueerd de twee middelen beslist niet te verwisselen.

Ruim een week later klonk er op de polikliniek plots veel kabaal en geschreeuw vanuit de richting van de hoofdingang. “Waar is dokter Arnold? Ik draai ’m de strot om! M’n vaders liezen staan in de fik en hij vergaat van de pijn! Waar is die klootzak?!”Het was duidelijk hoorbaar dat ze mijn kant op kwamen en gelukkig greep hoofdverpleegkundige Ineke gelijk in. Ze ging voor mij staan, zodat ik voor de aanstormende meute onzichtbaar was en siste mij toe: “Duik snel in onderzoekskamer 3 achter jou en doe de deur op slot! Ik zeg wel dat je er niet bent.”

Aldus geschiedde. En kon ik bibberend achter de deur horen hoe ze de verhaal halende zonen kalm te woord stond en het misverstand uit de wereld hielp. Zacht foeterend en zuchten slakend verlieten ze de poli en kon ik opgelucht weer tevoorschijn komen…