Schelpdieren

Benja Bruijning (1983) is acteur en schrijver. Als acteur is hij onder meer te zien in de film Alles is familie (2012) en als huisarts Fedde in de tv-serie Dokter Deen.  Als schrijver debuteerde Bruijning in 2010 met zijn toneelstuk Niet zo bedoeld. Momenteel speelt hij in de theatervoorstelling Een Sneeuw (hettoneelspeelt.nl).

 

Mijn hele leven al ben ik allergisch voor schelpdieren. Tragisch, ik weet het. Je komt voor allerlei onmenselijke problemen te staan met zo’n allergie: je kunt nooit oesters eten. Of paella. Bisque, ook zoiets. Ik heb het allemaal niet eens geproefd. Mosselen wel, maar dat was eens maar nooit weer: ik was namelijk bijna dood. Schijnt. Ik was twee jaar oud dus ik herinner het me niet, maar de astma-aanval die erop volgde was schijnbaar levens-bedreigend.

Ik heb me nooit laten testen op deze allergie. Het was immers wel duidelijk. Maar omdat ik me graag genuanceerd en waarheidsgetrouw uit wil drukken in het leven, verplichtte ik mezelf om elke keer dat het ter sprake kwam uit te leggen dat ik niet zeker wist of ik allergisch was, maar dat ik sinds mijn tweede voor de zekerheid geen schelp meer heb aangeraakt. Ik werd een beetje moe van het verhaal en mijn toehoorders leken ook niet echt aan mijn lippen te hangen, dus de laatste tijd begon ik te verlangen naar zekerheid. En eerlijk gezegd, was ik ook wel een beetje benieuwd naar de smaak (mensen geven er nogal eens hoog van op).

Wat me er lang van weerhouden heeft, was dat ik het een beetje decadent vond. Ik ben een gezond mens, ik ondervind weinig hinder van mijn allergie. Geen schelpdieren eten is het enige wat ik hoef te doen. Wie ben ik om de kostbare tijd van huisarts en bloedlab in te nemen om me ervan te vergewissen dat ik wel of geen vongole door mijn pasta mag roeren. Er lopen mensen rond met echte problemen. Echte allergieën ook. Lactose-intolerantie trekt een grotere wissel op je leven. Of een glutenallergie. Bovendien is een kokkel makkelijker te vermijden dan sporen van noten.

Een leven lang in onzekerheid zitten, is ook niet alles

Maar goed, een leven lang in onzekerheid zitten (echt, het vrat aan me) is ook niet alles. En ik ga ook naar de ijzerhandel voor viltjes onder mijn stoelen. Niet alleen als ik een verbouwing moet regelen. Dus ik ga naar de huisarts als ik een allergietest wil doen. En niet alleen als ik meen te sterven. En die smaak hè, dat schijnt nogal wat te zijn.

Ergens vind ik het nog steeds gênant, maar ik zet me eroverheen en loop de wachtkamer binnen. Bij binnenkomst zie ik ouden van dagen en jonge ouders met huilende baby’s. Ik ga ervan uit dat ze stuk voor stuk met levensbedreigende aandoeningen te kampen hebben en hoop dat ik vandaag dan maar degene ben die slecht nieuws te verwerken krijgt in de valse hoop dat dat hun kans op goed nieuws zou vergroten.

Wat de anderen uiteindelijk te horen hebben gekregen zal ik nooit weten, maar ik weet sinds een paar dagen dat ik bijna dertig jaar voor niets schelpdieren heb gemeden. Er zijn ergere dingen in het leven, zeker. Toch ben ik blij met deze bijdrage die de medische wetenschap aan mijn leven heeft geleverd. Een leven lang zonder coquilles is absoluut overkomelijk, maar wenselijk is het niet.

In deze rubriek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden ze (para)medici een spiegel voor.

Delen