Schmitz versus Snijders: kwaliteitsdag

Het is inderdaad veel, Heleen,

Als ik in mijn agenda terugkijk: van de vijftien dagen heb ik er twee ’s avonds thuis gegeten en de andere dertien heeft mijn eega met een bord op de bank voor de buis gezeten. Gelukkig is dat geen straf voor haar, terwijl het dat voor mij eigenlijk wel zou moeten zijn. Natuurlijk, van die dertien avonden waren er een paar voor de dienst, maar de rest zou je kunnen zien in het kader van de transformatie van zorg, andere kwaliteitsinitiatieven en natuurlijk de opleiding.

Er moet heel veel en begrijp mij goed: veel is ook echt nodig, zoals het opzetten van samenwerkingsverbanden om de zorg op de juiste plek te krijgen, het vormgeven van netwerkgeneeskunde, het op de kaart zetten van innovatie en eHealth en het regionaliseren van de opleiding tot medisch specialist. En als je dan een keer thuis bent, kun je jezelf altijd nog vermaken met werkmail en allerlei vormen van kwaliteitsregi­stra­ties.

Kortom, voor mij is het een way of living geworden. Dat vind ik niet erg. Sterker: ik geniet ervan. Heerlijke regelmaat en nog genoeg tijd voor lolletjes in between. Maar ja, ik ben van de oude generatie en ook ik begrijp dat dit niet meer van deze tijd is.

Werken doe je binnen kantooruren en als al die andere taken allemaal moeten – en dat moet – zie ik geen andere oplossing dan daar binnen kantooruren structureel tijd voor in te ruimen.

De meest praktische oplossing is wat mij betreft het introduceren van een wekelijkse ‘kwaliteits- en managementdag’, zodat we als zorgverleners samen de zorg beter en doelmatiger kunnen maken. Dus dat betekent in plaats van vijf maar vier dagen electieve zorg verrichten. Duur is het wel, maar dat is niet anders: ook kwaliteit heeft zo zijn prijs.

Hoera Roderick,

Wat een geweldig idee! Ik zou het zelfs nog bouder willen stellen: als we het tij van deze race to the bottom enigszins willen keren, moeten we vandaag beginnen. In ons huidige systeem schreeuwt een chronisch gebrek aan tijd voor elkaar immers om aandacht. Met jouw voorstel houden we niet alleen de kwaliteit op peil, maar zorgen we ook voor voldoende personeel om de zorg te blijven uitvoeren.

Want zeg nou zelf, zonder zorgpersoneel wordt de zorg niet alleen onbetaalbaar maar ook onuitvoerbaar. En tussen ons gezegd: echt niemand tekent meer voor het leven wat jij beschrijft. Ik zou niet eens weten hoe ik dat zou moeten doen met een vaatchirurg als man en twee schatten van kinderen die nu eenmaal onze aandacht verdienen.

Ik zie het als volgt voor me. Om te beginnen stoppen we op vrijdagmiddag met de electieve zorg. We nemen de tijd om met elkaar de zorgtransformatie vorm te geven. De acute zorgstroom gaat uiteraard door, maar deze middag is er een van reflectie, zorginnova­tie en kwaliteitsverbetering. Eindelijk tijd voor dat goede gesprek waar iedereen hartstochte­lijk naar snakt.

Hierin worden we bijgestaan door een team van faciliterende leidinggevenden die ons helpen de doelen te bereiken die we met elkaar belangrijk vinden. Weg met onzinnige top-down verantwoordings- en verandersystemen, maar van binnenuit creatieve oplossingen bedenken die de zorg leuker, beter en veiliger maken.

Ik hoor de kortetermijndenker zich al zorgen maken over verminderde productiviteit en groeiende wachtlijsten. Maar wie zich ook maar enigszins verdiept in de filosofie van moderne succes­volle bedrijven, zal al snel zien dat ruimte voor reflectie en teamontwikkeling ontegenzeggelijk juist leidt tot meer productiviteit en behoud van personeel. Waar wachten we nog op?