Vallen en weer opstaan

Als fysiotherapeut weet Marcella Hazenbroek-Van der Burg hoe belangrijk bewegen is. De toeren die een patiënt eens moest uithalen, had zij daarbij niet in gedachten. 

Tekst: Marcella Hazenbroek-Van der Burg  Beeld: Marcel Leuning

 

Een aantal jaar geleden ging ik op huisbezoek. Het betrof een zelfstandig wonende man van 85 jaar. Ik zag de man in zijn stoel zitten en belde aan. De man zag me staan, zwaaide vanuit zijn stoel en schoot overeind. Hij viel. Ik stond daar, achter glas. Geschrokken van dit beeld. Ik had op dat moment geen telefoon bij me en geen sleutel van de woning. Ik belde bij de buren aan. Deze deden niet open. Ik liep terug naar het raam. Daar lag de man. Op de grond. Hij probeerde zich op te trekken. Met zijn orthopedische schoenen was dit een moeizame klus. Hij zocht naar houvast. Aan zijn rollator, de grote stoel waar hij uit gevallen was, de grond. Ik probeerde contact met hem te houden, al weet ik niet meer hoe ik dat precies gedaan heb. Ik geloof dat ik heb staan gebaren. Ik ben in ieder geval blijven staan. Met angst en beven bij het aanzien van deze strubbeling, waarbij ik machteloos stond. Het enige wat ik kon doen, was kijken. Observeren. Erbij blijven. Laten weten dat hij er niet alleen voor stond.

Seconden, misschien minuten gingen voorbij. De man wist zich overeind te hijsen, zich naar de deur te bewegen en de deur te openen. Met een lijkbleek gezicht, nat van het zweet en toch enigszins positief gestemd, liet hij me binnen. Ik haalde een glaasje water voor meneer. We praatten wat. Hij vertelde dat hij een dutje aan het doen was, dat hij de bel hoorde waarna hij zo snel mogelijk had willen opstaan. Dat hij zijn evenwicht verloor en viel. De rest van zijn verhaal had ik gezien.

‘Het enige wat ik kon doen, was kijken; erbij blijven’

Op dat moment stak een dame van de thuiszorg de sleutel in het slot en kwam binnen. Ik informeerde haar over de voorgevallen situatie en de huidige status van meneer. De dame nam de zorg over. Ik staakte de behandeling en maakte een afspraak voor een volgend moment.

Ik liep terug naar de auto. Eenmaal terug in de praktijk heb ik mijn verhaal aan collega’s verteld. Het gevoel van machteloos staan, kijken hoe iemand bijna vecht voor zijn leven om van de grond af te komen en de fysieke reactie die dat teweegbrengt, was voor mij heel indrukwekkend.

Nog een aantal jaar heeft de man zijn leven kunnen leven. Onlangs zag ik zijn rouwadvertentie in het plaatselijke kerkboekje. Ik moet glimlachen als ik aan hem terugdenk. De man met zijn verhalen over zijn dagelijkse beslommeringen en zijn trots op zijn familie. Een man op hoge leeftijd met diabetes, beperkt zicht, orthopedische schoenen en een rollator.

Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Omdat de omstandigheden zo bijzonder waren, het behandeltraject aangrijpend, of juist omdat zich iets grappigs voordeed in het contact. In deze reeks leest u hun verhalen.

Delen