Verre familie

Voormalig sportarts/cardioloog Wim Mosterd kon wel een boek schrijven over zijn carrière. En dat heeft hij gedaan; in Sport Hart staat onder meer dit verhaal over een patiënt uit Canada.

Tekst: Win Mosterd | Beeld: Marcel Leuning

 

Bij mijn start met cardiologie in ziekenhuis de Lichtenberg in Amersfoort in 1969 hadden we op de Interne Afdeling de beschikking over twee bedden met monitorbewaking zonder een centrale post; een allereerste vorm van hartbewaking. Drie jaar later kwam er een echte hartbewaking met acht bedden. Door de sterke toename van het aantal infarctpatiënten in de jaren zeventig werd deze te klein en in 1978 konden wij een voor die tijd relatief grote en optimaal ingerichte hartbewaking van zestien bedden openen.

Rond die tijd was een zeer vriendelijke bloedverwant van mijn schoonouders voor familiebezoek uit Canada naar Nederland overgekomen en uitgerekend in onze omgeving kreeg hij een hartinfarct dat gepaard ging met zeer ernstige kamerritmestoornissen waarvoor hij herhaaldelijk gedefibrilleerd moest worden.

We hadden destijds nog weinig andere mogelijkheden dan het geven van een elektrische schok om weer een normaal ritme te verkrijgen, alhoewel recentelijk de eerste medicijnen (o.a. lidocaïne en
bètablokkers) op de markt waren gekomen die deze ritmestoornissen bij een aantal patiënten konden voorkomen, dan wel verminderen. Dat lukte beslist niet altijd en helaas ook niet bij hem. Als cardioloog bleef je dan, veelal ook ’s nachts, lange tijd in het ziekenhuis om een oplossing voor de patiënt te vinden c.q. hem bij te staan.

Zijn indrukwekkende gedrag mocht niet baten

Bij dit verre familielid mocht echter niets baten en hij moest vele malen gedefibrilleerd worden, hetgeen steeds meer pijn in de borstspieren veroorzaakte. Hij trok zich er als forsgebouwde kerel echter nauwelijks iets van aan en zei na elke nieuwe schok duidelijk hoorbaar met een Angelsaksisch accent en soms vriendelijk lachend: “Daar knapt een mens van op, Wim!”

Zijn indrukwekkend gedrag mocht helaas niet baten en hij overleed op de hartbewaking. In die tijd lag de kans van overlijden, na opname voor een infarct op de hartbewaking, op 20 procent.
Een percentage dat inmiddels gelukkig gedaald is tot minder dan 5 procent.

Extra betreurenswaardig was het voor de familie dat ze naast de schok van zijn overlijden ook nog eens de geplande datum voor de begrafenis in Canada moest verschuiven. Na een op zich toen al veel tijd vragende procedure om het lichaam te vervoeren, was door een fout van de vliegtuigmaatschappij het lichaam enige tijd zoekgeraakt.

Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Omdat de omstandigheden zo bijzonder waren, het behandeltraject aangrijpend, of juist omdat zich iets grappigs voordeed in het contact. In deze reeks leest u hun verhalen.

 

Delen