Zijderoute

Marica van der Meer (54) is schrijver, spreker en wereldfietser. Over haar fietsreis naar Australië schreef ze Weg van de Wereld. Andere fietsreizen tekende ze op in Van vuur naar ijs en Dwaalspoor. Verder schreef ze fietsrouteboeken door Nederland en Handboek voor vakantiefietsers.

‘Kom je nog een keertje langs?’, vraagt mijn vriendin Maria. ‘Dat is goed maar dan kom ik op de fiets!’, kraam ik eruit in al mijn enthousiasme. Op zich niets verkeerds aan, maar mijn vriendin Maria woont in Adelaide, in het zuiden van Australië. Ik volg de oude Zijderoute door een aantal voormalige Sovjetstaten en ontmoet zowaar andere fietsers op mijn pad. Meestal kook ik zelf, want ik ben niet zo gek op het vooral vette schapenvlees dat ze hier serveren. Maar vandaag stop ik samen met nog twee fietsers bij een lokaal restaurantje om Plov te eten, het nationale gerecht van Oezbekistan. ‘Denken jullie dat dit kan?’, vraag ik nog, terwijl ik naar de grote wok vol rijst met vlees en groenten staar, die afgedekt wordt door een niet al te schone theedoek.

De volgende ochtend voel ik me behoorlijk zwak, ziek en misselijk. Er staat inmiddels al zo’n 9.000 kilometer op de teller en na twee dagen rust willen mijn fietsbenen graag verder. De voedselvergiftiging blijft opspelen in de vorm van diarree en overgeven. Volgens een fietser die in de verpleging werkt, moet ik Ciproxin hebben. Dit antibioticum is in Oezbekistan verkrijgbaar zonder recept. Even gaat het goed, maar het blijkt nog niet de oplossing.

Wanneer je nog niet ziek bent, word je het hier wel

Tegen de tijd dat ik Kashgar bereik, de eerste stad in China, wordt het echt tijd mijn darmen op orde te krijgen, want er ligt 2.300 kilometer woestijn op mij te wachten. In mijn jeugdherberg logeert een Chinees die Engels spreekt. ‘Ik ga wel met je mee naar de dokter!’, biedt hij aan. Daar ben ik blij mee, want hoe vind je de weg in een enorm Chinees ziekenhuis waar je geen enkel bordje kunt lezen?

Grote rijen wachtende mensen staan voor al net zo’n grote rij loketten. ‘Je moet eerst betalen voor je consult’, maakt mijn vertaler duidelijk. Met het juiste papiertje in handen mag ik naar een dokter op de vierde verdieping. In een klein hokje zit een vrouwelijke arts die wat kruisjes zet op twee roze briefjes. ‘Een is voor een bloedtest en het ander voor een onderzoek van je ontlasting’, vertelt ze in het Chinees. Ik moet eerst naar een balie om te betalen en kan daarna door naar het laboratorium.

Door een gat in een geblindeerd loket lever ik een briefje in voor het bloedonderzoek. Ik mag gelijk mijn arm door hetzelfde gat steken. Ik zie niet wie erachter zit, maar deze mysterieuze persoon haalt wat bloed uit mijn arm. Voor de ontlasting word ik met een potje naar het toilet gestuurd. Drie deurtjes leiden naar drie hokjes boven dezelfde goot. Wanneer je nog niet ziek bent, word je het hier wel. Overal zijn sporen van diarree. Na een uur ben ik in het bezit van twee geprinte papiertjes vol Chinese tekens. Ik mag terug naar de arts, die vertelt dat het antibioticum de bacterie wel gedood heeft, maar de rest van mijn darmflora ook. Ik mag voorlopig niets eten waar mijn darmen te veel werk voor moeten doen en krijg wat probiotica mee. Ik sta versteld van hoe efficiënt de Chinezen alles afhandelen. Niets geen rekeningen via een zorgverzekeraar, gewoon lage prijzen voor iedereen en gelijk afrekenen. Slechts 6 euro armer loop ik het ziekenhuis uit.

Na vijf dagen rust stort ik mij op de woestijn. Mijn darmen zijn nog niet optimaal, maar het geduld is op. Wanneer ik na een maand de Himalaya bereik, heb ik nog altijd last. Er zijn van die dagen dat ik met heel veel honger richting een restaurantje loop, maar op de terugweg al voel dat mijn eten er weer aan de verkeerde kant uit wil. Pas wanneer mijn moeder reageert op een foto met de woorden: ‘En nu mag je niet meer afvallen!’, besluit ik de Amoxicilline die ik van thuis meegekregen heb te gebruiken. Met nog vijf dagen rust, doet dat uiteindelijk de boosdoeners de das om.

Na 15 maanden en ruim 28.000 kilometer fiets ik precies op de verjaardag van mijn vriendin over de finish in Adelaide.