Zorgfamilie: Wikkeling

Otmar Wikkeling komt vanuit Suriname naar Nederland om tandheelkunde te studeren. Daar ontmoet hij in het Utrechtse studentenleven verpleegkundige Corry Passchier. Wanneer ze trouwen, moet Corry stoppen met werken. “Dat was heel vreemd. De ene dag had ik als hoofdverpleegkundige veel verantwoordelijkheid, de volgende dag was ik huisvrouw. Gelukkig vertrokken we kort daarna naar Suriname, voor mij een nieuw avontuur.”

Omdat Otmar kaakchirurg wil worden, trekt het gezin naar Duitsland om later terug te keren in Utrecht. Daar studeert Otmar geneeskunde, geeft hij les aan de universiteit én start hij een tandartspraktijk. Thuis gaat het nauwelijks over zijn werk. “Ik denk niet dat ik mijn zoon Marald heb geïnspireerd voor de gezondheidszorg te kiezen”, zegt Otmar. “Misschien hebben zijn oom en tante op Sint Maarten dat gedaan. Als kind heeft hij daar veel vakanties doorgebracht.”

‘De ene dag had ik als hoofdverpleegkundige veel verantwoordelijkheid, de volgende dag was ik huisvrouw’

Tijdens zijn loopbaan maakt Otmar ook tijd voor bestuurs- en commissiewerk. Daarmee richt hij zich onder meer op de opvang en begeleiding van Surinaamse en Antilliaanse jongeren. Ook is hij een periode voorzitter van de voormalige Verkeersmedische Commissie van VvAA. “Als commissie adviseerden wij bijvoorbeeld over verplichting van de autogordel.”

Verder schrijft Otmar graag gedichten, die hij desgevraagd nog altijd samen met Corry voordraagt.

Hieronder drie gedichten van zijn hand.

Ik weet

Geen troostende moeder
kan het verdriet verdrijven dat je door mijn toedoen in je hart hebt
Zelfs geen begrijpende moeder
kan voorkomen dat je huilt.
Slechts ik kan de lach weer terugbrengen
Slechts ik?
M’n lief,
Het leven is een leugen

I know

No mothers comfort
can dispel the sadness I have brought to your heart
Not even an understanding mother
can prevent you from crying
It ‘s only me who can make laughter return
Only me?
My love,
life is a lie.

Mi sabi

No mama trowstoe
kan poer’ na sari di mi pot’ na in’ joe ati
No mama wortoe toe
kan tapoe joe foe kré.
Na mi wawan kan meki lafoe drai kon baka
Mi w’wan?
Mi goedoe,
libi na wan lé.

Laatste afscheid

Als ik er niet (meer) ben
kus dan de bloemen voor mij.
Als ik weg ben
Streel dan de kinderen/het kind over hun/het hoofd.
In een zuchtje wind bij de steiger van de veerpont
zul je in alle seizoenen
mijn naam horen fluisteren.

Als ik er niet meer ben
Knoop dan een mooie (bijzondere) anjisa*
Als ik weg ben
Ga dan nog eens langs al de wegen/paden van vroeger.
Een zachte wind die de grenzen van de liefde overschrijdt
Zal in alle seizoenen antwoorden met jouw naam.

* speciale door vrouwen gedragen hoofddoek.

Last farewell

When I am nog here (anymore)
Kiss the flowers for me
When I will be gone
Allow your dingers to play with the child’s (childrens) hair.
Al little breath of air at the ferry pier
Will in all seasons
whisper my name.

When I am nog here (anymore)
Make yourself a nice anjisa
When I will be gone
Take a stroll along all the routes of yesteryear.
A gentle breeze exceeding the bounds of love
Will in all seasons
reply with your name.

Kroboi Adjosi

To mi no de
Bosi den bromki gi mi.
Te mi gowe
Lon joe anoe psa ini pikin nenre w’win.
Safri winti na Ansoe-broki
Sa kari mi nen
Alen nanga dré-ten

Te mi no de
Tai wan moi anjisa
Te mi gowe
Waka ala den pasi baka foe fosten
Safri winti, psa na maki foe lobi
E piki joe nen
Alen nanga dré-ten

Ik smeek je, broer Maan
Om vader Zon terug te roepen;
Om tegen hem te zeggen dat ik zonder hem
niet kan leven.

Ik smeek je, broer Maan
Om de Zon terug te roepen;
Zodat ik aan de fijne Surinaamse droge tijd kan denken.

Ik beg you, brother Moon,
To summon my Father Sun;
To tell him that I cannot live without him.

I beg you brother Moon,
To call back the Sun;
To remind me of the wonderful Surinamese summer.

Mé begi joe, brada Moen
Foe kar’mi Papa-son kon baka;
Foe taig’ en tak mi no man libi sondro en.

Mé begi joe, brada Moen,
Foe kar’na Son kon baka;
Mek’mi prakseri m’swit’ Sranan dréten.

In het jubileumjaar van VvAA portretteert Arts en Auto grote ‘zorgfamilies’.