‘Ik herken het gevoel van ziek kind’

Het is voor KRO-presentator en autocoureur Rob Kamphues (52) niet moeilijk om zich in te leven in ernstig zieke kinderen. Hij heeft zijn leven te danken aan de hartoperatie die hij onderging toen hij drie jaar oud was. Nu neemt hij, met zijn Stichting Groot Hart, kinderen mee voor een ritje in zijn raceauto, om ze even te laten beseffen dat ze niet alléén maar ziek zijn. 

Tekst: Jolie Jacobs | Beeld: Bas Beentjes

Vaak zeggen mensen dat het altruïstisch is om aan goede doelen te geven. Maar deze stichting heb ik toch echt voor mezelf opgestart. Het is heerlijk om die blije gezichten van kinderen en hun ouders te zien. Is het zo verkeerd dat ik er blij van word? Even een dag vrolijkheid in plaats van ziek zijn. Een tijd geleden reed ik met een gezin rondjes op het circuit. Ze waren net terug uit een kliniek in Duitsland en konden deze dag precies inplannen voordat ze weer terug moesten. Een ziek kind drukt zwaar op een familie. En zo’n dag is niet alleen fijn voor het kind, ook de ouders zijn er even tussenuit.

Toen ik klein was, draaide alles om mij. Vanaf het moment dat ik geboren werd, had ik een ernstig zuurstoftekort. De dokters dachten dat ik een permanente longontsteking had. In het ziekenhuis zeiden ze tegen mijn moeder: ‘Hecht je maar niet te veel aan dit jongetje, het is geen blijvertje’. Dat is haar godzijdank niet gelukt. Pas toen ik bijna doodging, ontdekten de dokters dat het geen long-ruis, maar hartruis was. Het bleek om een open Ductus Botalli te gaan; een klepje in je hart, dat bij de geboorte
dicht hoort te gaan, bleef openstaan. Op mijn derde werd ik geopereerd en kreeg ik een nieuw plastic klepje in mijn hart.
Ik herinner me nog alles van die periode in het ziekenhuis, zelfs het moment van bijkomen. Maar wat me het meest bijstaat, is dat mijn moeder me aan het einde van elk bezoekuur een Matchbox- autootje gaf. Zodra ik dat had uitgepakt en blij naar haar opkeek, was ze al weg. Ze vond het vreselijk om afscheid te nemen. Dat vond ik heel erg. In mijn volwassen leven heb ik er enorme ver-latingsangst aan overgehouden. Maar het waren de jaren zestig en er was überhaupt nog geen sprake van psychische begeleiding.

Lees verder (pdf).