Dirk Mulder (1923-2016)
Op 13 oktober overleed in zijn woonplaats Amersfoort oud-psychiater Dirk Mulder. Hij was als professional behulpzaam bij belangrijke nationale kwesties en was Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Dirk Mulder liep er volgens zoon Onno nooit mee te koop. “Hij bleef altijd zichzelf.”
Tekst: Wout de Bruijne
“Mijn vader groeide op in Amsterdam in een, zoals hij het zelf noemde, goed arbeidersmilieu. Niet veel kinderen daar gingen studeren”, weet oudste zoon Onno. Dirk Mulder deed dat wél, ondanks een groot gebrek aan financiële middelen. Naast zijn studie medicijnen had hij tal van baantjes.
Mulder kon pas gaan studeren op 22-jarige leeftijd, na de Tweede Wereldoorlog. In die oorlog verdween meer dan de helft van zijn klasgenootjes in de concentratiekampen. “Het was voor mijn vader bepalend voor zijn kijk op het leven. Zo was hij daardoor niet gelovig. Hij kon die gebeurtenis met geen enkele religie rijmen.”
Dirk Mulder specialiseerde zich tot zenuwarts, zoals een psychiater destijds werd genoemd. Die specialisatie deed hij uit financiële nood bij defensie. Als beroepsmilitair kon hij werk en studie combineren. Mulder werd uiteindelijk kolonel-arts. Daarnaast werd hij raadsadviseur van de minister van Justitie. In die laatste hoedanigheid adviseerde hij de minister over onder meer de reclassering in het gevangeniswezen.
Het was ook vanwege die functie dat hij in opdracht van de regering in de jaren zeventig onderhandelde met de Molukse gijzelnemers bij beide trein-kapingen, bij de school in Bovensmilde, bij het Indonesisch consulaat in Amsterdam en bij het provinciehuis in Assen. Voor zijn werk werd Mulder benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
Als psychiater onderscheidde Dirk Mulder zich ook als veel geraadpleegd expert in de behandeling van alcohol- en drugsverslavingen. Hij was verbonden aan de Jellinek Kliniek in Amsterdam.
‘Hij was een gewild professional op vele gebieden’
Voorts rapporteerde hij aan rechtbanken over de geestesgesteldheid van verdachten. Mulders advies werd gevraagd in vele belangrijke zaken, zoals bij geruchtmakende processen tegen oorlogsmisdadigers, seriemoordenaars en andere rechtszaken waarbij de toerekeningsvatbaarheid van de verdachte moest worden vastgesteld, en de vraag moest worden beantwoord of er behandeling zou moeten plaatsvinden en zo ja welke.
“Hij was een gewild professional op vele gebieden”, zegt Onno Mulder, “maar vaders ziel en zaligheid lagen in de eerste plaats bij de zorg voor zijn gezin. Hij was niet geïnteresseerd in dure pakken of grote auto’s, daar ontleende hij geen status aan. Mijn vader ging zijn eigen weg, was graag ongebonden.”
Volgens Onno won zijn vader vrij snel het vertrouwen van zijn omgeving. “Dat is belangrijk in de omgang met patiënten, maar ook bij het werk met verdachten. Als er geen communicatie is, is er geen informatie. Hij had het vertrouwen ook nodig van de diverse ministers van Justitie met wie hij werkte.”
Zoon Mulder denkt dat het vakmanschap van zijn vader niet de enige reden was voor het geschonken vertrouwen. “Hij was oprecht en bleef altijd zichzelf.”
